Μία αδημοσίευτη συζήτηση ανάμεσα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, για την έως τότε στάση και πορεία των δύο δημιουργών, για τον σχεδιασμό του μελλοντικού τους έργου, για την οντότητα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, αλλά και του κινηματογράφου γενικότερα...
Ο τίτλος είναι δανεισμένος από μια φράση του Θ. Αγγελόπουλου προς τον Ν. Παναγιωτόπουλο και το ντοκουμέντο είναι υπέροχα αποκαλυπτικό, και για τους δυο και τη «μουσική» τους. Η μεταξύ τους συζήτηση, που είναι ο κορμός του ντοκιμαντέρ, είναι εκρηκτική, παιγνιώδης ή περιπαιχτική πολλές φορές, σκληρή κάποιες άλλες, αλλά αποκαλύπτει τον απέραντο σεβασμό και την αγάπη που τους ένωνε. Δυο σπουδαίοι δημιουργοί, που γνωρίζονταν από τα νεανικά τους χρόνια στο Παρίσι και γνωρίζουν πολύ καλά ο ένας το έργο του άλλου, μας αφηγούνται τις απόψεις τους συνολικά για τον κινηματογράφο. Τα αποσπάσματα σχολιάζονται είτε από ανθρώπους που πορεύτηκαν μαζί τους, είτε εκτίμησαν το έργο τους στην πορεία, και εκτός εξαιρέσεων είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικές και ενδιαφέρουσες.
Μεγάλη αναφορά γίνεται στο κατά πόσο το έργο τους είναι πολιτικό, αλλά όσο περισσότερο διίστανται οι απόψεις, τόσο περισσότερο φανερώνεται ότι έργο που δεν είναι πολιτικό, που δεν παίρνει θέση, δεν υπάρχει. Το έργο και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, είτε το επιλέγει είτε όχι, παίρνει θέση με τη θεματολογία του, τις συνθήκες που γυρίζει την ταινία του, ακόμα και πότε επιλέγει να το παρουσιάσει. Μια κουβέντα που αξίζει να ακούσει κανείς όχι μόνο για να γνωρίσει καλύτερα τους σκηνοθέτες, αλλά και για να προβληματιστεί για το αποτύπωμα που άφησαν στον ελληνικό κινηματογράφο. Σήμερα σε αυτή τη στήλη αναφέρθηκε πολύ το όνομα του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Είναι καιρός, 10 χρόνια μετά τον θάνατό του, να περάσει το έργο του στις επόμενες γενιές θεατών και δημιουργών.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr