Στο Βέλγιο, σήμερα, δύο ασυνόδευτα ανήλικα, ένα νεαρό αγόρι και μια έφηβη που ταξίδεψαν ολομόναχα από την Αφρική, βάζουν την ανεκτίμητη φιλία τους πάνω από τις δύσκολες συνθήκες της εξορίας τους.
Τούτη η ταινία είναι ολόκληρη σαν μια φράση από το «Μετέωρο βήμα του πελαργού» του Θ. Αγγελόπουλου... «Μα πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε για να φτάσουμε σπίτι μας;». Η μεγάλη ιστορία των προσφύγων του κόσμου, η μεγάλη ιστορία του ξεριζωμού από την πατρίδα, η μεγάλη ιστορία των ανθρώπων που ζητούν μια γωνιά στην άκρη του κόσμου που να μην «μπάζει» πόλεμο, φτώχεια και πόνο, μια γωνιά που να την ονομάζουν «σπίτι» τους. Οι Νταρντέν κοιτούν αυτή την ιστορία από τα μάτια δυο παιδιών που στηρίζονται το ένα στο άλλο για να επιβιώσουν, δυο άγνωστων παιδικών ψυχών που συναντιούνται στην ανάγκη, γίνονται αδέρφια «εξ αίματος», παλεύουν να «βρουν ένα σπίτι» μαζί και γίνονται ο ένας το «σπίτι» του άλλου... Τι να περιγράψει κανείς για τη συγκλονιστική οπτική των Νταρντέν. Είναι βαθιά ανθρώπινοι, αφοπλιστικά ρεαλιστές, ξορκίζουν την απανθρωπιά ενός συστήματος που διαλύει τα πάντα, με απέραντη αγάπη και άφθαστη αλληλεγγύη. Περνάμε μέσα από τις συμπληγάδες τους, μέσα από τα δίχτυα των διακινητών, τα φριχτά κυκλώματα που τα εκμεταλλεύονται αδυσώπητα, όμως εκείνα βρίσκουν τον τρόπο «να συντηρήσουν φωλιές νερού μέσα στις φλόγες». Κι αν κάτι μένει περισσότερο από τη διήγηση αυτής της ιστορίας, είναι η ανάγκη να έχουμε ο ένας τον άλλον. Γιατί στη λαίλαπα του καπιταλισμού αυτό είναι που στα αλήθεια μας κρατάει ανθρώπους.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr