ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ - Τάσος Ντερτιλής
ΣΥΝΟΨΗ: Επτά διαφορετικές ιστορίες στη σύγχρονη Ελλάδα. Ιστορίες όπου οι ήρωες τους προσπαθούν να εξαγνιστούν μέσω της αγάπης: Ένας μοναχός ηγείται μιας πομπής. Ένα κορίτσι διασώζεται από την πορνεία. Δύο κολεγιόπαιδα γίνονται δράστες βίαιων περιστατικών. Ένας ηλικιωμένος πέφτει θύμα μιας αστυνομικού. Ένα ζευγάρι προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση του. Μια γυναίκα εκφράζει τον θυμό της σε έναν δημόσιο υπάλληλο. Ένας άνδρας απάγει τον καλύτερο του φίλο. Επτά διαφορετικές ιστορίες για την αγάπη στη σύγχρονη Ελλάδα, από ανθρώπους που την αναζητούν, τη βρίσκουν, τη χάνουν.
Η αγάπη είναι μια έννοια απωθημένη στη σύγχρονη Ελλάδα. Δεν υπάρχει τόπος για αυτήν ανάμεσα σε τόση βία, υποκρισία, αλλοτρίωση, καταπίεση, διαφθορά, παράνοια. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως ένα καθαρτήριο για να μπορέσει να επιστρέψει σε βασικές έννοιες πολιτισμού. Αυτό το καθαρτήριο ή τουλάχιστον το κινηματογραφικό του υποκατάστατο έρχεται να μας προσφέρει με την τελευταία του ταινία ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της γενιάς του, ένας ολοκληρωμένος δημιουργός με άποψη, ιδέες και ιδιαίτερο κινηματογραφικό ύφος που δεν σταματά ποτέ να δημιουργεί, είτε σαν σκηνοθέτης ή και σαν παραγωγός μιας πλειάδας ταινιών μικρού μήκους μέσα από το κινηματογραφικό του «ορμητήριο» την Horme Pictures.
Το Καθαρτήριο έρχεται με την φόρα μιας κατεπείγουσας κινηματογραφικής θεραπείας για να αναδείξει μέσα από επτά περιπτώσεις ακραίων ανθρώπινων καταστάσεων τις παθογένειες μιας κοινωνίας που έχει πάρει στραβό δρόμο. Δυσάρεστη αποστολή να θυμίζεις οικεία κακά και να μην χαϊδεύεις αυτιά αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει. Και ο Βασίλης Μαζωμένος το κάνει καλά. Εντυπωσιακά σκηνοθετημένο, το Καθαρτήριο ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και τη μαύρη κωμωδία, το ρεαλισμό και το παράλογο, κερδίζοντας έξτρα πόντους από τις θαυμάσιες στην πλειοψηφία τους ερμηνείες του καστ. Ξεχωρίζουμε ιδιαίτερα την Μαρία Ζορμπά και τον Θοδωρή Κατσαφάδο στην ιστορία του ηλικιωμένου και της αστυνομικού που αποτελεί κατά τη γνώμη μας και την κορυφαία συγκινησιακή στιγμή της ταινίας. Θαυμάσια αποδίδει την ανία και την καταπίεση μιας αστής νοικοκυράς και η Αγγελική Καρυστινού αλλά και ο Κώστας Μπάρας τον ιερωμένο που σηκώνει τα λάβαρα κατά των περιορισμών της πανδημίας.
Φυσικά σε μια ταινία που αποτελείται από επεισόδια δεν μπορεί να μην υπάρξει κάποια ανισότητα ή ανομοιογένεια αλλά εδώ όλα λειτουργούν σχεδόν άψογα, χωρίς να χάνεται η συνοχή, χάρις στο σκηνοθετικό touch που δεν αφήνει το θεατή να πάρει ανάσα.
Φεύγοντας από την αίθουσα κουβαλάς μαζί σου μια αίσθηση δέους για αυτό που παρακολούθησες και μια απρόσμενη έννοια για την τύχη που περιμένει τους χαρακτήρες της ταινίας όταν «Κλείσουν τα φώτα». Κι αυτό είναι μια μεγάλη επιτυχία της ταινίας.
Τάσος Ντερτιλής
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα grandmagazine.gr