Σε μία πόλη της Αγγλίας στις αρχές της δεκαετίας του '80, η Χίλαρι, που εργάζεται σε έναν παλιό κινηματογράφο και ταλαιπωρείται με θέματα ψυχικής υγείας, συναντά τον νεαρό Στίβεν και παρά τη μεγάλη διαφορά καταβολών και ηλικίας, οι δυο τους μοιράζονται την ίδια ανάγκη για ανθρώπινη επαφή.
Ο Σαμ Μέντες δεν είναι απλή «ιστορία». Είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους σύγχρονους σκηνοθέτες. Εδώ γυρίζει το δικό του γράμμα λατρείας προς τον κινηματογράφο και τόσο αισθητικά, όσο και σε ατμόσφαιρα τα καταφέρνει απίστευτα καλά. Τα πλάνα του είναι υπέροχα θυμίζοντάς μας κινηματογράφο άλλης εποχής, ενώ κάποια μοιάζουν με πίνακες του Εντουαρντ Χόπερ. Η φωτογραφία του Ρότζερ Ντίκινς είναι εκπληκτική και νοσταλγική, ενώ σκηνογραφικά ο κινηματογράφος «Dreamland» είναι ένα πραγματικό στολίδι art deco, οι δε μουσικές επιλογές της ταινίας περιλαμβάνουν σπουδαία συγκροτήματα της εποχής (The Specials / The Beat / Joy Division). Η ταινία αναφέρεται σε μια εποχή που στιγματίστηκε από τη διακυβέρνηση της Θάτσερ, οι πολιτικές αναφορές, ο ρατσισμός, οι αναταραχές του Μπρίξτον είναι «παρόντα» στην ταινία τόσο εικαστικά όσο και στο περιεχόμενο. Και εδώ έγκειται η ένστασή μας, καθώς ο Μέντες φαίνεται να μην ξέρει τι να μας πρωτοδιηγηθεί εστιάζοντας σε πολλά σημεία ταυτόχρονα. Η έμφασή του, τελικά, δίνεται στην ιστορία της Χίλαρι, γεγονός που κάνει το υπέροχο ερωτικό γράμμα του στο σινεμά ανεπίδοτο... Κι αυτό κοστίζει τόσο στη συνοχή όσο και στην ατμόσφαιρα της ταινίας.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr