Δεύτερη «εναλλακτική» ταινία για αυτή την εβδομάδα, η «Χώρα του θεού» που επίσης παρουσιάστηκε στις Κάννες (τμήμα Ένα κάποιο βλέμμα), όπως και σε άλλα φεστιβάλ, προκαλώντας παντού (και δικαιολογημένα) εντύπωση. Στο πρώτο περίπου μισό της ένα γοητευτικό οδοιπορικό στη παγωμένη φύση, μια ταινία δρόμου αλλοτινών όμως εποχών – καθως η ιστορία εκτυλίσσεται στα τέλη του 19ου αιώνα • μια διαδρομή από την Δανία προς κάποιο απομακρυσμένο χωριό της Ισλανδίας. Στο δεύτερο μισό, η γνωριμία μας με το εν λόγω χωριό, εκεί, στο τέλος του κόσμου, όπου ο οδοιπόρος, ένας νεαρός Δανός πάστορας (Ελιοτ Κρόσετ Χόβε) έχει φτάσει για να χτίσει μια εκκλησία.
Και τα δύο μέρη της ταινίας (η οποία είναι γυρισμένη σε τετράγωνο «φορμά» θυμίζοντας κινηματογράφο περασμένων, αξέχαστων εποχών), είναι πολύ ελκυστικά στην όψη ως σύνθεση εικόνων μα και ουσιαστικά, στο περιεχόμενό τους. Ο πάστορας γνωρίζει ότι οι συνθήκες προσαρμογής του θα είναι δύσκολες, όπως επίσης γνωρίζει ότι το ταξίδι επιφυλάσσει κινδύνους. Επιλέγει την δυσκολία των καιρικών συνθηκών του ταξιδιού, πάνω σε άλογο, μέσα στα παγωμένα βουνά και τα ποτάμια (ενώ θα μπορούσε να πάει ευκολότερα με το πλοίο). Το κάνει για να βιώσει από πρώτο χέρι την άγνωστη, πρωτόγονη φύση και τους επίσης άγνωστους, μη φιλικούς ανθρώπους. Εχει δυσκολία με την επικοινωνία καθώς δεν μιλά την γλώσσα, απαξιώνεται από τους ντόπιους, όμως επιμένει με πείσμα, με ζήλο, με πάθος, θέλει να μάθει για να μπορέσει να διαχειριστεί. Επίσης φωτογραφίζει, συλλέγει εικόνες προσώπων και τοπίων • αναζητεί την αλήθεια για την οποία ουδείς άλλος δείχνει να ενδιαφέρεται.
Είναι έτοιμος να παλέψει και για τα δύο και ο Ιρλανδός σκηνοθέτης Χλινούρ Παλμασόν τον παρακολουθεί με όρεξη δίνοντας σημασία σε μικρές (θεωρητικά ασήμαντες αλλά τελικά όχι) λεπτομέρειες. Αντικείμενα, ζώα, πρόσωπα, έθιμα, χοροί και το τοπίο της φύσης βοηθούν τον σκηνοθέτη περισσότερο να κεντήσει παρά να κινηματογραφήσει αυτή την παράξενη (μα και πρωτότυπη) ταινία για μια χώρα «φοβερά όμορφη» ή και φοβερή και όμορφη (όπως ακούμε κάποια στιγμή).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr