Μενού

ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Η - Κωνσταντίνος Καϊμάκης

Ένας νεαρός Δανός ιερέας στα τέλη του 19ου αιώνα αναλαμβάνει τη δύσκολη αποστολή να ταξιδέψει σε μια απομονωμένη περιοχή της Ισλανδίας προκειμένου να χτίσει μια εκκλησία. Ταυτόχρονα ο ιερέας έχει και την ευθύνη του να απαθανατίσει για πρώτη φορά φωτογραφικά τους κατοίκους του νησιού. 

1764 6

Με έναν ευφυή συγκερασμό ιστορικής έρευνας και υπαρξιακής αναζήτησης, η ταινία του Χλινούρ Παλμασόν είναι μια φιλόδοξη art house δημιουργία που θα καθηλώσει τους απαιτητικούς σινεφίλ. Το φιλμ προσφέρεται κυρίως για ανοιχτόμυαλους θεατές και διάθεση να παρακολουθήσουν μια ταινία έξω από τις συνηθισμένες νόρμες. Ο 39χρονος Ισλανδός σκηνοθέτης που μας είχε δώσει πριν 4 χρόνια το μεστό δράμα «Μια λευκή, λευκή μέρα» –που ένας αστυνομικός επιχειρούσε να διαχειριστεί το πένθος του για το χαμό της γυναίκας του–, στη μόλις τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του ανεβαίνει επίπεδο. Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του αγγίζουν τα επικά μεγέθη του σινεμά ενός Βέρνερ Χέρτζογκ και είναι περίεργο που η ταινία ενώ επιλέχτηκε για το επίσημο πρόγραμμα του 75ου φεστιβάλ των Καννών δεν ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα, όπως θα της άξιζε, αλλά περιορίστηκε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα. Η επιλογή αυτή δηλώνει ίσως και την αμηχανία των διοργανωτών σε συνδυασμό με την αδυναμία να «πιάσουν» το πλήρες μέγεθος της αξίας ενός φιλμ που όχι μόνο καθηλώνει αλλά είναι κι ο ορισμός της φεστιβαλικής ταινίας.

1764 8

Στη «Χώρα του Θεού», λοιπόν, η περιπλάνηση του ήρωα στα απέραντα, σκληρά τοπία της Ισλανδίας η οποία τότε αποτελούσε κομμάτι της Δανίας, αποκτά τη μορφή μιας φιλόδοξης παραβολής για τη θρησκευτική μανία και την ανθρώπινη ύβρη. Στα επικά τετράγωνα πλάνα του Παλμασόν το έξοχο αποτύπωμα της θηριώδους ομορφιάς της φύσης κουμπώνει άψογα με την καταγραφή του ανθρώπινου τοπίου. Η αγέρωχη περηφάνια των απογόνων των Βίκινγκ δεν είναι μόνο η αφορμή για τον ήρωα στο να προβληματιστεί γύρω από την απουσία του Θεού σε μέρη όπου η δύναμη της φύσης έχει κυρίαρχο ρόλο, αλλά και να αναρωτηθεί ποιος είναι πλέον ο δικός του ρόλος σε έναν κόσμο όπου η ομορφιά, το πάθος και το χιούμορ είναι οι μοναδικοί κανόνες ζωής. Κανόνες που βρίσκονται μακριά από τα θρησκευτικά πιστεύω και τη ζοφερή δογματική ματιά που είχε συνηθίσει. Η ταινία αναδείχτηκε καλύτερη ταινία στο τμήμα Zabaltegi (επιλογή των καλύτερων ταινιών της χρονιάς) στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Σικάγο.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr

Smart Search Module