Η διαφορετικότητα στη σεξουαλικότητα και ο ρόλος των φύλων είναι στο επίκεντρο της πικρόγλυκιας πρώτης αυτής ταινίας του Πακιστανού Σαϊμ Σαντίκ, που μας έρχεται με δυο βραβεία του φεστιβάλ των Καννών (καλύτερης ταινίας στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» και βραβείο Queer) και που είναι η υποψήφια του Πακιστάν για τα φετινά Όσκαρ. Πρώτη αξίζει να πω ταινία από το Πακιστάν που προβάλλεται σε επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ.

Ο Χάιντερ (Άλι Τζουνέτζο), ο νεαρός άνεργος γιος μιας πατριαρχικής πακιστανικής οικογένειας, ενώ η γυναίκα του, Μούμταζ (Ράστι Φαρούκ), εργάζεται σε κομμωτήριο, φροντίζει τον αποκλεισμένο σε αναπηρική καρέκλα πατέρα του, βοηθώντας τη νύφη του στο μαγείρεμα και κάνοντας τον μπέιμπι-σίτερ στις κόρες του αδερφού του. Ώσπου, κάποια στιγμή του δίνεται η ευκαιρία να βρει δουλειά συνοδεύοντας ως χορευτής τη Μπίμπα (Σαρβάτ Τζιλάνι), μια φιλόδοξη εξωτική τρανς χορεύτρια, την οποία σταδιακά να ερωτεύεται, ένας έρωτας που βάζει σε κίνδυνο τη σχέση του με τη γυναίκα του καθώς και την όλη πορεία και την υπόληψη της οικογένειας.

Ο Σαντίκ εστιάζει την ταινία του στην καταγραφή και την ανάπτυξη ιδιαίτερα του χαρακτήρα του Χάιντερ, αδύναμου, δειλού, αν και φιλόδοξου νέου, καταπιεσμένου τόσο από τον πατέρα του και τις ξεπερασμένες κοινωνικές αξίες μιας πατροπαράδοτης οικογένειας που τον πιέζει να αποκτήσει παιδί όπως ο μεγαλύτερος και « μάτσο» αδερφός του, όσο και από μια, που προσπαθεί να απελευθερωθεί σύζυγο, που δεν είναι αποφασισμένη να κάνει παιδιά.

Παράλληλα καταγράφει και τη σύγκρουση ανάμεσα σε δυο διαφορετικούς κόσμους, από τη μια εκείνο των ερωτικών χορών, με τους ανθρώπους του, τις ζήλειες και τη βιαιότητα, μαζί και την εκμετάλλευσή τους, κι από την άλλη, εκείνο της οικογένειας του Χάιντερ, με τους κώδικες τιμής, τα σεξουαλικά και άλλα τα που, αλλά και την υποκρισία. Σκηνές που ο Σαντίκ αναπτύσσει με λεπτότητα, σιωπηρά, συχνά με υπονοούμενα, συνδυάζοντας το χιούμορ με την ποίηση (παράδειγμα η σκηνή με τον Χάιντερ στο μηχανάκι του να μεταφέρει μια τεράστια αφίσα της Μπίμπα) και με το (μελό)δράμα για να αποσπάσει ωραίες, ζεστές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του (ιδιαίτερα το τρίο του) και να δημιουργήσει τη σωστή, μελαγχολική τελικά, ατμόσφαιρα.

Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr