Οι πυροσβέστες στο Μπρούκλιν του ‘20 (και αργότερα του ’30) εξαφανίζονται αδιευκρίνιστα, συνήθως όταν σβήνουν φωτιές στα θέατρα. Η μικρή Τζόρτζια θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα της, που κάποτε ήταν πυροσβέστης (και σήμερα εργάζεται ως ράφτης). Όμως, τότε τα κορίτσια δεν μπορούσαν να καταταγούν στην πυροσβεστική της Νέας Υόρκης και έτσι το όνειρο της θα σβήσει (σαν τις φωτιές που σβήνουν οι πυροσβέστες). Όχι όμως για πολύ, γιατί μαζί με τον αγαπημένο της σκύλο, την Αμπερ, και με μια πολύ ωραία αμφίεση θα περάσει για άντρας… ακόμα και στον πατέρα της, που θα την/τον στρατολογήσει στην ομάδα του.
Μια ταινία για τον ηρωισμό ανθρώπων που μοιάζουν απερίσκεπτοι και ανόητοι, που υπογραμμίζει πως «η ζωή δεν μετριέται μόνο σε ποσοστά» επιτυχίας και αποτυχίας.
Έχοντας μια ενδιαφέρουσα πρωτότυπη ιστορία, το -κατά τα άλλα- απλό στην αφήγηση δημιούργημα, κατακτά τη σχεδόν φεμινιστική ματιά πάνω στα δικαιώματα και την εξουσία των γυναικών 100 χρόνια πριν, σχολιάζοντας τη χρήση αυτής με θετικό η αρνητικό πρόσημο. Επίσης «η Μικρή Πυροσβέστης» κάνει και ένα σικ σχόλιο στην πατριαρχία μέσα στον προηγούμενο αιώνα. Σαφέστατα καλύτερο από τα χιλιάδες κινούμενα σχέδια που πλέον φορτώνουν τις κινηματογραφικές μας εβδομάδες.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr