Η Βαβυλώνα είναι μια ιστορία υπέρμετρης φιλοδοξίας και εξωφρενικής ακρότητας, τοποθετημένη στο Λος Αντζελες του 1920. Ακολουθεί την άνοδο και την πτώση πολλών χαρακτήρων σε μια εποχή αχαλίνωτης παρακμής και διαφθοράς στα πρώτα χρόνια του Χόλιγουντ.
Ο Σαζέλ αποπειράται να μας ξεναγήσει στην απαρχή της μεγαλύτερης βιομηχανίας θεάματος του κόσμου, φτιάχνοντας ένα τρίωρο υπερθέαμα με πολύ ακριβά υλικά. Κομπάρσοι, βίλες, ελέφαντες, κινηματογραφικά στούντιο, κοστούμια και σκηνικά παρελαύνουν μπροστά μας, σε αφθονία, μαρτυρώντας τη φρενίτιδα της εποχής του βωβού κινηματογράφου. Παράλληλα βλέπουμε την πτώση όλων αυτών των πρωταγωνιστών μιας εποχής, καθώς ο ομιλών κινηματογράφος παίρνει τα ηνία και τα δεδομένα αλλάζουν. Συντάσσονται, πλέον, νέοι αυστηρότεροι «κώδικες δεοντολογίας» και η οργιώδης Βαβυλώνα δίνει τη θέση της... σε μια νέα πιο «ηθική» βιομηχανία... τουλάχιστον στο φαίνεσθαι. Πάντως έτσι ντελιριακά και νοσταλγικά, όπως μας απεικονίζει ο σκηνοθέτης τη δεκαετία του '20, φαίνεται να μην ενοχλείται ιδιαίτερα από τη φαυλότητα του συστήματος... Αντιθέτως φαίνεται «επικριτικός» στα νέα «ήθη».
Είναι όμως η «Βαβυλώνα» μια ταινία που αξίζει να δει κανείς; Ας πάμε στα πιο «τεχνικά» ζητήματα. Η χρονική διάρκεια της ταινίας είναι αδικαιολόγητα μεγάλη, υπάρχει μια απίστευτη ανισομέρεια στο σενάριο δίνοντας έμφαση σε λεπτομέρειες σε σημείο που κουράζει τον θεατή, και τελευταίο και πολύ σημαντικό, ο ρυθμός της ταινίας έχει τόσα απότομα σκαμπανεβάσματα (μια τρέχει, μια κάνει κοιλιά) που δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι έχει τσακωθεί με το μοντάζ. Συμπερασματικά δεν αρκούν ένας Μπραντ Πιτ και μια Μάργκο Ρόμπι, για να φέρουν την «άνοιξη».
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr