Ο Τζιγουάρ Χατζάμπι, μετέπειτα διάσημος και ως ράπερ Ξατάρ, υπόκειται σε βασανιστήρια για να αποκαλύψει την τοποθεσία ενός αποθέματος κλεμμένου χρυσού μετά από μια μεγάλη ληστεία. Όσο βρίσκεται στο κελί, η ζωή του θα περάσει μπροστά από τα μάτια του: η παιδική του ηλικία και η απόδραση από το Ιράν στα ‘80s, μια προσφυγική ζωή, η καριέρα ως μικροκακοποιός, η σχέση με ένα καρτέλ, και τελικά το σχέδιο για μια ληστεία χρυσού.

Μια αληθινή ιστορία ζωής τόσο απίστευτη που δε θα μπορούσε να μη γίνει κάποια στιγμή ταινία, έχει ωστόσο ως αποτέλεσμα ένα στυλιστικά συγχυσμένο φιλμ από τον Φατίχ Ακίν (“Μαζί ή Τίποτα”, “Η Άκρη του Ουρανού”) που σε σημεία προσεγγίζει τον κοινωνικό ρεαλισμό α λα Ναντίν Λαμπακί κι άλλοτε θυμίζει Γκάι Ρίτσι περιόδου εκπτώσεων. Όχι πως δεν βλέπεται ευχάριστα η ταινία ως μια δίχως μέτρο κοινωνική περιπέτεια, αλλά η απουσία ελέγχου του Ακίν πάνω στο ενδιαφέρον υλικό του, είναι σχεδόν εντυπωσιακή.

Ως εκ τούτου, κάθε θεατής είναι πιθανό να ξεχωρίσει διαφορετικά σημεία με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Με δεδομένο το ρόλο της μουσικής στη ζωή του κεντρικού ήρωα (αληθινού μουσικού), είναι μάλλον λογικό που οι σχετικές σκηνές –ιδιαίτερα στο πίσω μισό του φιλμ– αποκτούν μια σημαντική θέση και διάσταση εντός της αφήγησης. Όσο η κατατρεγμένος ήρωας χάνεται σε έναν εντελώς δικό του ρυθμό και κόσμο, ο Ακίν αγγίζει κάτι το αληθινά ξεχωριστό, όμως ως wannabe “Ocean’s Eleven” το σύνολο δεν στέκεται πραγματικά όρθιο.

Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr