Τρίτη ταινία της «τριλογίας του Φόρε» του νησιού όπου ο κορυφαίος Σουηδός σκηνοθέτης Ινγκμαρ Μπέργκμαν (1918- 2007) γύρισε ορισμένες από τις καλύτερες ταινίες του (οι άλλες δύο της τριλογίας είναι «Η ώρα του λύκου» και η «Ντροπή»), το «Πάθος» επαναπροβάλλεται περιορισμένα και σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια. Η ταινία μιλά για την ιστορία ενός ανθρώπου με μυστηριώδες παρελθόν (Μαξ Φον Σίντοφ), αποσυρμένου σε ένα μακρινό νησί μετά από τον χωρισμό του με τη γυναίκα του (Μπίμπι Αντερσον), εκεί όπου κυκλοφορεί ένας μανιακός σκοτώνοντας ζώα και εκεί όπου δύο άλλοι άνθρωποι, ένας αρχιτέκτονας (Ερλαντ Γιόζεφσον) και μια γυναίκα (Λιβ Ούλμαν) θα παίξουν ρόλο στο παρόν της ζωής του.
Ο Μπέργκμαν όπως πάντα «παίζει» με άνεση στην έδρα του, η ταινία κάνει μια θαρραλέα, βουτιά στο μυαλό αλλά και στην ψυχή των ηρώων της ενώ συγχρόνως δημιουργεί ένα παράξενο «είδος» σασπένς που κλιμακώνεται από καλά κρυμμένα μυστικά, εξομολογήσεις και αναγνώσεις επιστολών. Συγχρόνως ο Μπέργκμαν πειραματίζεται κινηματογραφικά, βάζοντας τους ηθοποιούς να «βγαίνουν» από τους ρόλους τους και να μιλούν για αυτούς και το πως τους αντιμετωπίζουν ως καλλιτέχνες (ένα στιλ που μοιάζει να παραπέμπει σε ταινία του… Ζαν Λικ Γκοντάρ). Το αποτέλεσμα μέσα από όλο αυτό το γνωστό για ταινία του Μπέργκμαν ψυχολογικό σύμπλεγμα είναι μια ταινία η οποία δεν σταματά να κινεί την περιέργεια χωρίς ακριβώς να μπορείς να ορίσεις το γιατί. Μια ταινία δε που δεν έχει γεράσει καθόλου και σίγουρα που αξίζει να έχουν υπόψη τους όσοι δεν την έχουν δει γιατί ανήκει στις λιγότερο γνωστές του δημιουργού της, όπως και στις λιγότερο αναγνωρισμένες από πλευράς βραβείων.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr