Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ουκρανού σκηνοθέτη Ντμίτρο Σουκολίτκι-Σομπτσούκ, η οποία μάλιστα είχε προβλήματα στην δημιουργία της (δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί όταν τον περασμένο Φεβρουάριο έγινε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία). Διατηρώντας ένα ύφος που συχνά παραπέμπει σε σύγχρονο παραμύθι του δάσους, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης επεξεργάζεται το πορτρέτο ενός θηριώδους, ακαλλιέργητου αλλά κατά βάθος έντιμου χωριάτη, του Λεονίντ ο οποίος θέλει να επανενταχθεί στον τόπο του, εκεί όπου επιστρέφει από όπου «εργαζόταν».
Οι προθέσεις του είναι αγνές, η δουλειά δεν τον φοβίζει, η οικογένειά του είναι το μόνο που λατρεύει, όμως οι συνθήκες δεν του επιτρέπουν όνειρα και η αγωνία για το μέλλον του γιού του τον αναγκάζει να ασχοληθεί και πάλι με την μεταφορά λαθραίων προϊόντων. Αυτή η αγωνία του Λεονίντ σε συνδυασμό με μια υπόκωφη οργή μα και ένα παράπονο (συναισθήματα χαραγμένα στο παρουσιαστικό του ηθοποιού Ολεξάντρ Γιατσετσιούκ), είναι που θέτουν σε λειτουργία την δυναμική αυτής της σκληρής, παγερής ταινίας, στην οποία το παγωμένο ουκρανικό τοπίο κυριαρχεί. Διόλου τυχαία το παρατσούκλι του Λεονίντ είναι Παμφίρ (σημαίνει πέτρα) γιατί αυτός είναι ένας πραγματικός ήρωας της ζωής, ένας δυνατός άνθρωπος που έχει μάθει να δουλεύει μόνο με τα χέρια αλλά με αρχές: «ποτέ μην συμβιβάσεις την συνείδησή σου» είναι η μία και μοναδική συμβουλή που δίνει στον γιό του.
Το ταξίδι του είναι συναρπαστικό όπως συναρπαστική είναι και η ωμότητά του στην οποία ο Σουκολίτκι-Σομπτσούκ εμμένει με πάθος, πληροφορώντας σταδιακά τον θεατή για το παρελθόν του Παμφίρ και των προσώπων που τον περιτριγυρίζουν. Εν τέλει, νιώθεις σεβασμό απέναντι σε αυτόν τον ατρόμητο γίγαντα που είναι έτοιμος να αυτοθυσιαστεί για το καλό των ανθρώπων που αγαπά.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr