Παραμονές του τοπικού παγανιστικού καρναβαλιού, ο Παμφίρ επιστρέφει στην Ουκρανία έπειτα από μήνες, για να περάσει χρόνο με τους δικούς του. Οταν ο έφηβος γιος του βάζει φωτιά στην εκκλησία του χωριού, ο Παμφίρ θα αναγκαστεί να μεταφέρει λαθραία εμπορεύματα από τη Ρουμανία για να πληρώσει τα έξοδα, κάτι που θα τον μπλέξει ξανά στα δίχτυα της παρανομίας.
Εχοντας αρκετούς «πολιτικούς» συμβολισμούς, η ταινία - ταγμένη στην πλευρά της Ουκρανίας όπως φαντάζεται κανείς - κάτω από το κεντρικό της θέμα, που είναι η «θυσία» του πατέρα για να ζήσει καλύτερα ο γιος του, αντικατοπτρίζεται η σημερινή κοινωνική κατάσταση στην Ουκρανία. Χωρίς να είναι προφανώς πρόθεση του σκηνοθέτη και ενώ η ταινία είναι γυρισμένη στο δυτικό κομμάτι της χώρας, αντιλαμβανόμαστε πόσα βήματα πίσω έχει κάνει η Ουκρανία μετά την ΕΣΣΔ. Βλέπουμε έναν διαλυμένο κοινωνικό ιστό, τουλάχιστον στα χωριά των συνόρων με τη Ρουμάνια όπου διαδραματίζεται η ταινία, μια επαναφορά της θρησκευτικής λατρείας σε υπέρτατο βαθμό, τις κρατικές υποδομές να είναι ανύπαρκτες, την παραβατικότητα και το λαθρεμπόριο όχι μόνο να είναι καθημερινότητα, αλλά να «εκπορεύονται» από την ίδια την οικογένεια δήθεν για την επιβίωση των απογόνων της, και τη μαφία να λυμαίνεται τα πάντα. Με την προβολή περίσσιας βίας αντιλαμβανόμαστε ότι ο καπιταλισμός έχει αντιδραστικοποιήσει τα πάντα, σε μεγάλο βαθμό και την τέχνη, μεταφέροντας την ουκρανική κινηματογραφία στο άλλο άκρο.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr