Συρία, 2010. Ο Τζιγουάρ Χατζάμπι, μετέπειτα διάσημος και ως ράπερ Ξατάρ, υπόκειται σε βασανιστήρια για να αποκαλύψει την τοποθεσία ενός αποθέματος κλεμμένου χρυσού μετά από μια μεγάλη ληστεία. Η παραμονή του στο συνωστισμένο κελί θα τον κάνει να ανατρέξει στη ζωή του, ξεκινώντας από την παιδική του ηλικία, όταν η οικογένειά του χρειάστηκε να διαφύγει από το Ιράν και να καταλήξει τελικά στη Γερμανία.
Στηριγμένη στην αυτοβιογραφία του Τζιγουάρ Χατζάμπι, ενός ανθρώπου του περιθωρίου που έχει σωρεία παρανομιών και εγκλημάτων στην πλάτη του, ο Ακίν μετά το «Χρυσό γάντι» που ήταν αληθινά αποκρουστικό, επιστρέφει στις βιογραφίες και πάλι για να σοκάρει. Μέχρι τη μέση, περίπου, της ταινίας υπάρχει και μια «πολιτική» χροιά, αφού αναφέρεται στους Κούρδους στο Ιράν και δείχνει τον ξεριζωμό τους, αυτό όμως τελικά χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα, μόνο και μόνο για να αφηγηθεί τη μετέπειτα κατρακύλα του ήρωά του. Η αντιδιαστολή των δυο μερών της ταινίας είναι τεράστια και θα λέγαμε ότι το πρώτο μέρος ουσιαστικά «στρογγυλεύει» το δεύτερο. Δεν γίνονται όμως όλοι οι πρόσφυγες, ούτε όλοι οι φτωχοί, εγκληματίες. Πλανάται λοιπόν η απορία για το τι μήνυμα θέλει να περάσει επιλέγοντας τόσο τον Ξατάρ στο «Χρυσάφι του Ρήνου», όσο και τον «δράκο του Αμβούργου» στο «Χρυσό γάντι»... Ποιος είναι ο λόγος να «καθαγιάσει» τους εγκληματίες και να δείξει τη «συναρπαστική» ζωή τους; Μήπως στην προκειμένη περίπτωση διάλεξε έναν ράπερ που «πουλάει», για να «πουλήσει» και ο ίδιος θέαμα; Καμιά αντίρρηση.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr