Η μοναξιά και η αποξένωση είναι θέματα με τα οποία τακτικά ασχολείται ο κινηματογράφος. Θέματα που μαζί με αυτό της απώλειας επέλεξε με το δικό του προσωπικό, πάντα εκπληκτικό, να μας δώσει στη νέα του,, που σε κρατάει καθηλωμένο σε όλη τη δίωρη διάρκειά της, ταινία, «Η φάλαινα», ο Αμερικανός σκηνοθέτης Ντάρεν Αρονόφσκι («Ρέκβιέμ για ένα όνειρο», «Η πηγή της ζωής», «Μητέρα»), που πρωτοείδαμε στο διαγωνιστικό τμήμα της 79ης Μόστρας του Κινηματογράφου.
Η απίθανη παχυσαρκία του (ζυγίζει πάνω από 270 κιλά!) είναι ο λόγος που κρατάει τον Τσάρλι (Μπρένταν Φρέιζερ), έναν παράξενο, γκέι καθηγητή (διδάσκει συγγραφή σε νέους μέσω του διαδικτύου), καθηλωμένο στο διαμέρισμά του. Μια παχυσαρκία που του προκαλεί προβλήματα όχι μόνο στις μετακινήσεις αλλά και στην αναπνοή και γενικά στην υγεία του. Μόνη του φίλη η Λιζ (Χονγκ Τσάου), μια νοσοκόμα η οποία τον φροντίζει και προσπαθεί, μάταια, να τον πείσει να μπει στο νοσοκομείο για εξετάσεις και θεραπεία. Ξαφνικά στη ζωή του εισβάλει, η16χρονη, αποξενωμένη (έχει να τη δει 7 χρόνια) κόρη του, Έλι (Σέιντι Σινκ). Ένα έφηβο κορίτσι, οργισμένο από την έλλειψη της πατρικής φροντίδας, η οποία αρχίζει να τον προκαλεί. Παράλληλα, δέχεται και τις επισκέψεις ενός νεαρού Ευαγγελιστή (Τάι Σίμπκινς) που προσπαθεί να τον πείσει να βρει λύτρωση μέσω της θρησκείας.
Παρόλο που ολόκληρη η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα στο διαμέρισμα του Τσάρλι (το σενάριο είναι βασισμένο σε θεατρικό έργο που διασκεύασε ο ίδιος ο συγγραφέας του, Σάμιουελ Χάντερ), ο Αρονόφσκι κατάφερε να του δώσει το ρυθμό εκείνο και γενικότερα την κινηματογραφική γραφή που σου δημιουργεί ένα δικό του σασπένς και μια ένταση που όχι μόνο σε κάνει να παρακολουθείς την όλη πορεία με κομμένη την ανάσα αλλά και να θέλεις να μην τελειώσει. Σταδιακά μαθαίνουμε πως η υπερβολική αυτή παχυσαρκία του Τσάρλι οφείλεται στην απώλεια του συντρόφου του, που τον έχει οδηγήσει στη λαιμαργία και την απομόνωση.
Με το φορμά του φιλμ να παραπέμπει στις ταινίες των δεκαετιών του ’30 και ’40, (πριν από το Σινεμασκόπ και τη μεγάλη οθόνη), με μια κάμερα (του Μάθιου Λίμπατικ) να παρακολουθεί ασταμάτητα και σε συνεχή κίνηση τον αργοκίνητο αυτόν άντρα/φάλαινα (με την αναφορά στη φάλαινα όχι απλά να παραπέμπει στο μυθιστόρημα «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ, αλλά και να χρησιμοποιείται μεταφορικά σε κάποιες σημαδιακές σκηνές της ταινίας), με ένα εξαιρετικό Μπρένταν Φρέιζερ, πραγματικά αγνώριστο να θυμίζει τον άλλο παχύσαρκο χαρακτήρα στην κωμωδία των Μόντι Πάιθον «Το νόημα της ζωής» και να δίνει μια ερμηνεία ζωής (βραβευμένο ήδη σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ για το ρόλο του), και διανθίζοντας τις σκηνές του τόσο με χιούμορ όσο και με το δράμα και τη συγκίνηση, ο Αρονόφσκι έφτιαξε μια ακόμη ασυνήθιστη, εξαιρετική, συναρπαστική ταινία γύρω από τη μοναξιά, την απώλεια, το θάνατο, αλλά και την ιδιαιτερότητα (μια όμως διαφορετική από αυτές που μέχρι τώρα μας έδινε ο κινηματογράφος), μια ταινία από την οποία δεν λείπει και το σουρεαλιστικό στοιχείο, ταινία τελικά που μας δίνει τη δική της, ιδιαίτερη πρόταση για το αληθινό νόημα της ζωής.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr
