Ανασυνθέτοντας τις μνήμες
Μια «μικρή» ταινία, η οποία μιλάει για απλά, καθημερινά πράγματα, που όμως κρύβει μέσα της τεράστια συναισθηματική δύναμη ώστε, τελικά, να μετατρέπεται σε σπουδαία κινηματογραφική κατάθεση.
Μέσα από κάποια ερασιτεχνικά βιντεάκια, η Σόφι προσπαθεί να ανασυνθέσει τις μνήμες και να θυμηθεί τον πατέρα της. Όλα αυτά 20 χρόνια μετά από τις διακοπές που έκανε μαζί του, σε ένα θέρετρο στην Τουρκία, όταν εκείνη ήταν 11 ετών κι εκείνος 31. Οι γονείς της είναι χωρισμένοι κι ο Κόλουμ, ο πατέρας, έχει μετακομίσει σε άλλη πόλη. Πατέρας και κόρη περνούν μερικές μαζί κολυμπώντας, διασκεδάζοντας, παίζοντας, συζητώντας κι απολαμβάνοντας την καλοκαιριάτικη χαλαρότητα. Πως όμως θα μπορούσε ένα παιδί να πλησιάσει περισσότερο τον πατέρα του, να τον γνωρίσει; Αυτό που ήταν πολύ δύσκολο τότε για τη Σόφι προσπαθεί να το κάνει τώρα, προσπαθεί να «τρυπήσει» το χρόνια και να αποκωδικοποιήσει τις κρυφές πτυχές της προσωπικότητας του Κάλουμ. Και γι’ αυτό προσφεύγει στα παλιά βιντεάκια που τράβηξαν τότε, σε εκείνες τις μοναδικές διακοπές που πέρασαν μαζί. Ποιος ήταν στα αλήθεια ο πατέρας της; Τι μπορεί να έκρυβε πίσω από το φαινομενικά χαρούμενο πρόσωπό του; Τι βρισκόταν από πίσω και τι ήταν εκείνο -αν υπήρχε κάτι τέτοιο- που ήθελε να κρύψει; Ενεργοποιώντας τη μνήμη της και συμπληρώνοντάς την με τη φαντασία της η Σόφι θέλει να συμπληρώσει το παζλ της προσωπικότητας του πατέρα της. Μιας προσωπικότητας θρυμματισμένης μέσα στο μυαλό της με εικόνες και γεγονότα που ήταν αδύνατον να αντιληφθεί στα 11 της χρόνια.
Το «Aftersun» είναι πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της Σαρλότ Γουέλς. Η σκηνοθεσία της είναι υποδειγματική! Ουσιαστικά αυτό που βλέπουμε είναι ένα φλας μπακ με ελάχιστες και πολύ σύντομες σκηνές από το παρόν που μοιάζουν σαν ανοιγοκλείσιμο ματιών. Με οικονομία χώρου και χρόνου αλλά και μέσων, αφηγείται μια τρυφερή, συγκινητική ιστορία που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Με την κάμερα στο χέρι και στοχεύοντας τους χαρακτήρες της από κάθε δυνατή όσο και παράξενη γωνία λήψης, η σκηνοθέτρια δημιουργεί μέσα από μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, ένα σχόλιο για την ενηλικίωση και το χρόνο. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη πλοκή, αντίθετα υπάρχουν κάποια σημεία που μένουν μετέωρα. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη Σόφι, που προσπαθεί να θυμηθεί, να εξηγήσει, να γνωρίσει. Οι απλοί και αληθινοί διάλογοι δημιουργούν μια ατμόσφαιρα οικειότητας και μία αίσθηση πως τίποτε δε συμβαίνει. Είναι όμως κάτι που δε φαίνεται αλλά υπάρχει, αυτό το κάτι προσπαθεί να ανακαλύψει η κοπέλα και μαζί του να ανακαλύψει το πρόσωπο του πατέρα της. Εκείνο που φαίνεται πως κρυβόταν πίσω από το προσωπείο του ανέμελου γονιού, εκείνη την αδιόρατη θλίψη που και ο θεατής οσφραίνεται αλλά δεν μπορεί να συγκεκριμενοποιήσει.
Η μνήμη, λοιπόν και οι ευκαιρίες που χάνονται μέσα στο χρόνο αφήνοντας πίσω τους εκκρεμότητες. Που όταν θα θελήσουμε να κλείσουμε θα πρέπει να αναμετρηθούμε, ίσως, με ανεπούλωτα τραύματα. Αυτό είναι το «Aftersun» μια ταινία χαρακτήρων που με θαυμάσιο τρόπο φέρνουν εις πέρας η Φράνκι Κορίο και ο Πολ Μεσκάλ, με τις αθόρυβα εκρηκτικές ερμηνείες τους.
Η ταινία έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές και βραβεία. Ανάμεσα στα βραβεία που κέρδισε είναι εκείνο της Επιτροπής στην Εβδομάδα Κριτικής του
Φεστιβάλ Καννών 2022. Επίσης τιμήθηκε με επτά βραβεία BIFA (British Independent Film Awards): καλύτερης βρετανικής ανεξάρτητης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, σεναρίου, φωτογραφίας,
μοντάζ και μουσικής επιμέλειας.
Ένα μικρό κινηματογραφικό θαύμα το οποίο περιμένει να το ανακαλύψετε. Μια «ταινία που θα έκανε και μια πέτρα να κλάψει», όπως έγραψε το Cinemagazine.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com