Ξεκαθαρίζουμε κατ’ αρχάς ότι πίσω από την δραματική κομεντί του Μαρκ Φόρστερ, στην οποία μοναξιά και ψυχικός πόνος από τραύματα του παρελθόντος επίσης υπάρχουν, βρίσκεται μια άλλη, σουηδική ταινία, η υποψήφια για το Οσκαρ διεθνούς ταινίας «Ο κύριος Οβε» (2015). Σε εκείνη την ταινία απολαύσαμε για πρώτη φορά τον Οβε, τον γκρινιάρη αλλά ευαίσθητο  χαρακτήρα του πρωτότυπου υλικού (του μυθιστορήματος του Σουηδού συγγραφέα Φρέντρικ Μπάκμαν – εκδόσεις Κέδρος), ο οποίος είναι μεν ο πονοκέφαλος των κατοίκων της περιοχής όπου ζει, όμως συγχρόνως είναι ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται για το καλό τους, που έχει τεράστιες ευαισθησίες ακόμα και αν δεν ξέρει πως να τις εκφράσει.

Ο Ούβε γίνεται Οτο και ο θαυμάσιος Τομ Χανκς τον υποδύεται με ζεστασιά (ο Χανκς είναι και παραγωγός της ταινίας) στον ρόλο του τίτλου. Για την ακρίβεια είχαμε πραγματικά καιρό να δούμε ένα τόσο καλό αμερικάνικο ριμέικ ευρωπαϊκής επιτυχίας, μια ταινία που δεν πλέει στην μελούρα και στους συναισθηματικούς ψυχαναγκασμούς όπως σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως συμβαίνει. Ισως επειδή ο «Οτο», είναι μεν μια αμερικανική παραγωγή, φτιαγμένη όμως από Ευρωπαίο σκηνοθέτη, τον Γερμανό Μαρκ Φόρστερ ο οποίος ενώ έχει διαπρέψει στις Η.Π.Α. («Ο χορός των τεράτων», «Αναητώντας την Χώρα του Ποτέ» κ.α.) δεν έχασε ποτέ το «άγγιγμά» του, την ματιά ενός πνευματώδους ευρωπαίου.

Ισως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο «Οτο» βγάζει τόση συγκίνηση όχι μόνο από αυτά που λέγονται αλλά και από αυτά που δεν λέγονται αλλά υπάρχουν στις σιωπές (έπιασα τον εαυτό μου να βουρκώνει πολύ περισσότερο απ’όσο περίμενα έχοντας διαβάσει το μυθιστόρημα). Ακόμα και τα φλας μπακ μέσα από τα οποία καταλαβαίνουμε που οφείλεται η μοναχικότητα και εσωστρέφεια του Οτο αποδίδονται γαλήνια και με σπάνια (για τέτοια ταινία) φυσικότητα. Μένοντας πιστός στο πνεύμα του Μπάκμαν, ο Φόρστερ δημιούργησε μια ταινία γεμάτη αληθινό πόνο αλλά και αληθινό χιούμορ η οποία όμως, δεν παύει στιγμή να είναι χαλαρή, χωρίς τίποτα να γίνεται στη διαπασών, υπερβολικά, ψεύτικα.