Τις απλές χαρές, μαζί και με την αίσθηση μιας θλίψης, στις σύντομες διακοπές, στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, που πέρασε με τον χωρισμένο από τη μητέρα της πατέρα, όταν 11 χρονών, θυμάται είκοσι χρόνια μετά η Σόφη, στη δοσμένη με συγκίνηση και ξεχωριστή αγάπη πρώτη αυτή μεγάλου μήκους ταινία της Σάρλοτ Γουέλς, που είχε κάνει ξεχωριστή εντύπωση στην Εβδομάδα της Κριτικής των Καννών.
Αυτή τη δύσκολη περίοδο στις σχέσεις πατέρα-κόρης, όταν η Σόφη (πραγματική αποκάλυψη στο ρόλο η Φράνκι Κόριο), σε μια περίοδο ανάμεσα στην παιδική ηλικία και το πέρασμα στην ενηλικίωση, και μέσα από σειρά πραγματικών και φανταστικών αναμνήσεων, από τις οποίες προσπαθεί να ανακαλύψει τον αληθινό Κάλουμ (ένας πολύ καλός Πολ Μεσκάλ), ένα πατέρα που ίσως δεν μπόρεσε να καταλάβει πραγματικά, περιγράφει η Γουέλς μέσα από τις διάφορες σκηνές που καταγράφει όχι τόσο με τους διαλόγους όσο με την τοποθέτηση της κάμερας, την επιλογή της σύνθεσης των πλάνων, την επιμονή στην καταγραφή των αντιδράσεων και της συμπεριφοράς τόσο της Σοφής όσο και του πατέρα της, τη χρήση της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου (ακόμη και στα μαγνητόφωνα), ακόμη και μέσα από όσα δεν λέγονται, και γενικότερα μέσα από τον εξαιρετικό ρυθμό που σταδιακά καταφέρνει να δημιουργήσει.
Μια σύντομη, γεμάτη μικρά όμορφα επεισόδια, συνάντηση, όπου στην επιφάνεια βγαίνει η αγάπη και η φροντίδα του γονιού για το παιδί του καθώς και το δέσιμο που σταδιακά αναπτύσσεται. Σκηνές όπως αυτές της επιλογής των οργανωμένων διακοπών στην Τουρκία που οι δυο τους περνάνε σε φτηνά ξενοδοχεία και αδιάφορες τουριστικές εκδρομές, ή εκείνες των μικρών τσακωμών τους, ή ακόμη η αγωνία του Κάλουμ, που πράγματι αγαπά πολύ την κόρη του αλλά που φοβάται πως δεν το δείχνει αρκετά, ή της κόρης που αρχίζει να ωριμάζει και να προσπαθεί να τον εφησυχάσει για τις όποιες ατέλειες, οικονομικές η άλλες, στις διακοπές τους, δεν τους εμποδίζουν από του να απολαύσουν τον σύντομο έστω χρόνο μαζί που περνούν απλά, κολυμπώντας, τρώγοντας παγωτό, κάνοντας λασπόλουτρο ή χορεύοντας σε μπαρ.
Σε όλα, ακόμη και στον καυγά τους (για τον οποίο αργότερα ο Κάλουμ της ζητάει να τον συγχωρέσει), υπάρχει η αίσθηση της οικειότητας, μιας αληθινής αγάπης πατέρα-κόρης, που η Σάρλοτ Γουέλς καταγράφει με σιγουριά και δύναμη και που οι δυο πρωταγωνιστές της εκφράζουν με τον καλύτερο και πιο πειστικό τρόπο. Εκεί που η ατμόσφαιρα αλλάζει είναι στις σκηνές όπου παρεμβαίνει η σημερινή ενήλικη Σόφη (Σίλια Ρόουλινσον-Χολ), η οποία προσπαθεί να καταλάβει τις ανησυχίες, την αγωνία και τους φόβους του Κάλουμ πως δεν είναι αρκετά καλός πατέρας – σε μια κρίσιμη σκηνή τη βλέπουμε να τον παρακολουθεί να χορεύει χωρίς να μπορεί να παρέμβει. Σκηνές που δημιουργούν μια μελαγχολική ατμόσφαιρα σε αντίθεση με τη γεμάτη χαρές, φροντίδα και διασκέδαση, σκηνές των διακοπών τους στις τουρκικές ακτές. Συνολικά μια εξαιρετική, εντυπωσιακή πρώτη ταινία που μας αποκαλύπτει μια σκηνοθέτιδα με ξεχωριστό και πρωτότυπο ταλέντο.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr