ΜΗΔΕΙΑ - Κώστας Καρδερίνης

Στο σημείωμα του σκηνοθέτη διαβάζουμε: Η ταινία στηρίζεται στο αριστούργημα του Ευριπίδη, το οποίο διατηρώ σχεδόν αυτούσιο αλλά με κάποιες σημαντικές παρεμβάσεις και τομές στη δομή του έργου. Αν και είναι γνωστός ο μύθος, στο σενάριο υπάρχουν συνεχείς ανατροπές και το απροσδόκητο κυριαρχεί στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο χρόνος δεν είναι σαφώς ορισμένος αλλά σίγουρα είναι πολύ μακριά από το σήμερα, στο απώτερο παρελθόν. Ακραίος θα είναι και ο χώρος στον οποίο θα κινηθούν τα πρόσωπα.

Οι τομές στη δομή αφορούν στη στυγερή κατάψυχρη μαυρόασπρη φωτογραφία, τα επιβλητικά χειμερινά εξοχικά άγρια τοπία (Πάρνηθα, Υμηττός, Ζαγορά Πηλίου, Δερβενοχώρια) και τις στεντόρειες κραυγές της φόνισσας (δυνατή και εκρηκτική η Αλεξάνδρα Καζάζου) που στοιχειώνουν τα κάλλη της φύσης, τα άνθη του κακού και τα ανδρείκελα της εξουσίας. Έτσι αποκτά διπλό νόημα το εμβληματικό και τρομοκρατικό πλάνο με τη συγκεκριμένη έγχρωμη λεπτομέρεια.

Η ηρωίδα του Ευριπίδη και του Αθανίτη, κατά συρροήν και ξένη και βλάσφημη και εκδικητική, μου θυμίζει άσμα της Αλεξίου (χορός, χάρος και Χαρούλα) και στίχους του Ρασούλη: Τρελή κι αλλοπαρμένη / Με σένα μαγεμένη / Δακρύζω και πονώ / Φωνάζω και γελώ / Φωνάζω και γελώ / Και κλαίω και παραμιλώ. Υπερκεράζει και ανασκολοπίζει πολλούς σύγχρονούς και άχρονους -ισμούς: εστετισμό, ελιτισμό, βεντετισμό, καθωσπρεπισμό, έμφυλο ρατσισμό, κωλοπαιδισμό, παλιμπαιδισμό, αυταρχισμό, φαλλοκρατισμό, κρατισμό, σωβινισμό, σεξισμό, σκεπτικισμό. Μοναδικό κατ’ εμέ το πλάνο που δείχνει το διπλό της πρόσωπο με φόντο τον ορίζοντα, το μισό φωτεινό και το άλλο μισό σκιερό στην κόψη του προφίλ.

Ο Δημήτρης Αθανίτης δημιουργεί ατμόσφαιρα ηχητική και φυσική. Αερίζει με αργές εικόνες και σιωπές ένα διαχρονικό έργο και τον κείμενό του λόγο. Κινηματογραφεί και επανα-νοηματοδοτεί τον παγερό αιθέρα της αποξένωσής μας από την κινηματογραφική αίθουσα, την απομάκρυνσή μας από την κλασική παιδεία, την αποχαύνωσή μας από τις πλατφόρμες, την όποια ύστατη προσπάθεια για την επανάκτηση του ορίζοντα.