Και πάλι στο προσκήνιο του σύγχρονου γαλλικού σινεμά η δεκαετία του 1980, μέσω της αισιόδοξα δραματικής αυτής ταινίας που εξετάζει τις ζωές των μελών μιας οικογένειας στο Παρίσι εκείνης της περιόδου. Η Σαρλότ Γκενσμπούρ, «χαμένη», στα όρια της κατάθλιψης είναι η μητέρα που χωρίς σύζυγο μεγαλώνει δύο παιδιά στην εφηβεία. Προσπαθεί να αναδιοργανωθει πιάνοντας για πρώτη φορά δουλειά – στο τηλεφωνικό κέντρο ενός ραδιοφωνικού σταθμού και συγκεκριμένα στην εκπομπή μιας αρκετά γνωστής περσόνας (ένας συμπαθής β ρόλος για την Εμανουέλ Μπεάρ). Καταλυτικό ρόλο στην ιστορία θα παίξει η εμφάνιση μιας νεαρής άστεγης (Νοέ Αμπιτά) την οποία η μητέρα θέλει να φροντίσει σαν δικό της παιδί.
Η ταινία κυλά ήρεμα, σχεδόν ψιθυριστά ταιριάζοντας με την μονίμως ψιθυριστή φωνή της Γκενσμπούρ. Ο σκηνοθέτης Μίκαελ Χερς αρκείται στην απλή «παρακολούθηση» των γεγονότων, νιώθεις ότι όπως ο θεατής ούτε ο ίδιος ξέρει που θα καταλήξουν όλα όσα συμβαίνουν. Συνηθισμένες ή ασυνήθιστες καταστάσεις γεμίζουν την ταινία, κάποιες σκηνές συγκινούν με την βαθιά ανθρωπιά τους, κάποιες άλλες είναι τόσο υπερβολικά φορτισμένες που δυσκολεύεσαι να τις χωνέψεις. Παράδειγμα ένα αγκάλιασμα των τεσσάρων βασικών ηρώων κάτω από μια μελό μουσική και ενώ έχει προκύψει μια κρίση που μόλις αντιμετώπισαν. Μια ταινία που παρακολουθώντας την δεν νιώθεις άσχημα αλλά μετά το τέλος σκέφτεσαι ότι και να μην είχες δει δεν θα είχες χάσει κάτι.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr