Από τα πρώτα κιόλας πλάνα της δεύτερης ταινίας «Avatar», το ταλέντο του Τζέιμς Κάμερον στο κινηματογραφικό παραμύθι (κάτι που βέβαια ήδη το ξέρουμε) είναι και πάλι εμφανές. Όπως εμφανές επίσης είναι ότι ο Κάμερον λέει παραμύθια με άποψη – ένας καλλιτέχνης που σου δίνει πάντα την εντύπωση ότι νιώθει την ανάγκη ν’ αφήσει το δικό του αποτύπωμα για την ζωή μας στον πλανήτη Γη και να «περάσει μηνύματα» για… όλα. Και αυτό είναι κάτι που αντιλαμβανόμαστε ενώ η ταινία «Avatarthewayofwater» κυλά – και θ’ αργήσει πολύ να τελειώσει στις τρεις ώρες και τα 12’ που διαρκεί.
Το παραμύθι πατά σε γερά θεμέλια: ο πρώην γήινος πεζοναύτης (Σαμ Γουόρθινγκτον) που όπως ξερουμε από την ταινία του 2009 μετοίκησε στον πλανήτη Πανδώρα και είναι πλέον Αβαταρ, έχει αποκτήσει οικογένεια και ζει ευτυχισμένα. Όμως όλα θα ανατραπούν γιατί το παρελθόν του επιστρέφει και τον κυνηγά με στρατιώτες που επίσης έχουν γίνει Αβαταρ. Πιο παραμύθι δεν γίνεται. Εύκολα μπορείς να φανταστείς το μακελειό που θα κλιμακώσει την ταινία όπως και τα διάφορα άλλα μακελειά που θα απασχολήσουν τον σκηνοθέτη μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή. Φυσικά η ιδέα της δεμένης οικογένειας για μια ακόμη φορά είναι το λάβαρο της ιστορίας και εμείς, οι θεατές όλοι μαζί είμαστε με τον κυνηγημένο γήινο/Αβαταρ που με κάθε τίμημα θα προσπαθήσει να σώσει τους δικούς του.
Η ιδέα ακούγεται ως και κοινότοπη με την διαφορά του ότι ο Κάμερον για να της δώσει μεγαλοπρέπεια την γεμίζει με επίκαιρους ή μη σχολιασμούς. Πέρα από την οικολογική σημειολογία που διατρέχει συνεχώς την ταινία θα βρούμε την αναφορά στην εξολόθρευση των ιθαγενών του Νέου Κόσμου πολύ πριν η χώρα ονομαστεί Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Θα βρούμε την αναφορά στην λαθροθηρία και την εξόντωση ζώων υπό εξαφάνιση, όπως η φάλαινα, την οποία θυμίζει πάρα πολύ το θαλάσσιο κύτος τουλκούν που βρίσκεται στον πλανήτη Πανδώρα (οι σκηνές τόσο της καταδίωξης όσο και της μονομαχίας των τουλκούν με τα πλοία του στρατού είναι τόσο εντυπωσιακές και συγχρόνως ευαίσθητες που σε κάνουν να μην θες να αγγίξεις ξανά στην ζωή σου θαλάσσιο πλάσμα).
Αναφορές θα βρούμε επίσης στο μεταναστευτικό (η Φυλή του Δάσους αναγκάζεται να φύγει από τον τόπο της και να ζητήσει άσυλο σε άλλο σημείο της Πανδώρας, εκεί όπου βρίσκεται η Φυλή των Υφάλων), στο περίφημο ζήτημα του αδρενοχρώματος (της ανθρώπινης ουσίας που σύμφωνα με τις θεωρίες συνωμοσίας υποτίθεται ότι είναι το ελιξίριο της νεότητας και για την ανεύρεσή της γίνονται εγκλήματα) καθώς επίσης και στον στον «Τιτανικό» (και εδώ ένα πλοίο κάποια στιγμή βυθίζεται). Ολες αυτές οι αναφορές έχουν βεβαίως λόγο ύπαρξης και υποστηρίζονται με το άκρως επιβλητικό θέαμα. Και ίσως, τελικά, το παραμύθι του Avatarνα μην ήταν παρά η αφορμή που ο Κάμερον αναζητούσε για να εκφράσει το όραμα και τις βαθιές ανησυχίες του.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr