Οι συγκρίσεις αυτής της επικής νοοτροπίας ταινίας με το Μπάρντο του Ινιαρίτου μου φαντάζουν αναπόφευκτες. Ο μεξικανός Αλέξανδρος αυτό-αποκαθηλώνεται, αυτό-μαστιγώνεται με την αλήθεια της τέχνης του και ξανασταυρώνεται χιαστί. Ο αμερικανός Στέφανος, ως νέος πρωτομάρτυρας, χρυσώνει το χάπι του, αυτό-θαυμάζεται, επαίρεται για το ύψος της αυτό-δημιουργίας του, τον αυτοέλεγχό του και τον έντεχνο τρόπο με τον οποίο κατάφερε να αυτό-αιτιολογήσει μέσα του τον χωρισμό των γονιών του.
Αυτού του είδους ο απολογισμός μου ξανάφερε στον νου το ατελεσφόρητο σχέδιο με την κωδική ονομασία Night Skies, που μετασχηματίστηκε εντέλει σε Ε.Τ. σε Πνεύμα του κακού και σε Γκρέμλινς. Μου θύμισε το οριστικό ρίξιμο που υπέστη ο τότε συνεργάτης του, Ρον Κομπ (1937-2020) και πως τον αποζημίωσε ο Στέφανος για να μην ζητήσει περαιτέρω δικαιώματα (ψάξτε το όνομα Ronald Ray Cobb). Ο Ε.Τ. ο εξωγήινος αναφέρεται στη βιβλιογραφία (=ιστολογιογραφία) ως εφεύρημα του Στέφανου και επιτυχημένη κίνηση για να ξεπεράσει τον προαναφερθέντα γονικό χωρισμό.
Ακόμη δυο συνειρμοί ήρθαν και κατακάθισαν πάνω μου σα σεντόνι. Μια φράση του Έγελου (αν δεν απατώμαι): Το πιο επαναστατικό πράμα που μπορεί να κάνει ένα παιδί μ’ ένα καινούργιο παιχνίδι είναι να το σπάσει. Και μια φράση του Λένιν: Ωραία η εμπιστοσύνη, αλλά ο έλεγχος είναι καλύτερος. Και κλείνω τον συγκριτικό υλισμό μου με ένα αμερικάνικο ανέκδοτο: πώς λέγεται η ασθένεια του γεροντικού ναρκισσισμού; Νάρκινσσον. (μπρρρρ)
Οι υποδυόμενοι τους γονείς, Πολ Ντέινο και Μισέλ Ουίλιαμς, είναι θεσπέσιοι. Ο έτερος Ουίλιαμς, ο Τζον, ο Ιωάννης ο αποκαλυπτικός μουσικοσυνθέτης, έκανε το καθήκον του. Πέραν των βραβείων που θα δώσει η Ακαδημία Κινηματογράφου της χώρας του, το δικό μου Όσκαρ σύντομης (συντομότατης) εμφάνισης πηγαίνει στον απρόσμενο κι αναπάντεχο Ντέιβιντ Λιντς ο οποίος αποδίδει τα χούγια και τα σουσούμια του Τζον Φορντ με απαράμιλλη εκφραστικότητα και χιούμορ.
Κώστας Καρδερίνης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress.com