Στην ταινία της, «Η ιστορία της γυναίκας μου», η Ουγγαρέζα Ίλντικο Ενιέντι (Χρυσή Άρκτο στο φεστιβάλ Βερολίνου για την ταινία της, «Η ψυχή και το σώμα» και Χρυσή Κάμερα στις Κάνες για την ταινία της «Ο εικοστός μου αιώνας») στρέφεται σε μια ιστορία, βασισμένη σε ένα κλασικό ουγγρικό μυθιστόρημα, γύρω από τις σχέσεις ανάμεσα σε ένα καπετάνιο και τη γυναίκα του, που την παντρεύεται ύστερα από ένα στοίχημα με φίλο του, να παντρευτεί την πρώτη γυναίκα που θα μπει στο εστιατόριο, όπου τρώνε.
Η όλη ανάπτυξη, μαζί με την ανάπλαση της εποχής (βρισκόμαστε στις αρχές του 20ου αιώνα), την ωραία φωτογραφία και τα εξαιρετικά, πολύ πειστικά, ντεκόρ, μου θύμισαν τόσο τις ταινίες του Τζέιμς Άιβορι όσο και τις καλυτερες παραγωγές εποχής του BBC. Η Ενιέντι ξέρει να συνθέτει ωραία πλάνα και να αποσπά καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς της (ιδιαιτερα από τη Λέα Σεϊντού στο ρόλο της Λίζι), συνολικά όμως η ταινία δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό να μας πει, όταν μάλιστα τη συγκρίνεις με τις προηγούμενες εντελώς προσωπικές της ταινίες, ενώ η μεγάλη της διάρκεια (2 ώρες και 49 λεπτά) δεν βοηθάει καθόλου.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr