Η έλλειψη επικοινωνίας και η απώλεια σε μια αποξενωμένη κοινωνία είναι στο επίκεντρο της ταινίας «Ησυχία 5-9» του Χρήστου Πασσαλή. Η ταινία ξεκινά με την άφιξη, σε μια παράξενη πόλη, του Άρη, ενός νέου που φτάνει για να εργαστεί στις «κεραίες» με τις οποίες οι κάτοικοι μπορούν να έρθουν σε επαφή με τους «εξαφανισμένους» συγγενείς τους. Εκεί θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την Άννα, γυναίκα που κάποια στιγμή θα εξαφανιστεί.
Οι κεραίες και οι κασέτες κυριαρχούν σ’ αυτή τη μισό-ερειπωμένη πόλη, όπου οι ζωντανοί έχουν την ευκαιρία, κάποιες ώρες, μετά τη λήξη της ησυχίας, να έρθουν σε «επαφή» με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, επαφή που που ποτέ δεν μαθαίνουμε αν είναι όνειρο ή κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν – σε μια φανταστικη σκηνή, ειδος, ιεροτελεστίας, οι ζωντανοί άντρες παρακολουθούν και μιλούν με τις εξαφανισμένες γυναίκες τους μέσα από τρύπες σε ένα τοίχο (η πραγματικότητα) που τους χωρίζει από την άλλη πλευρά του (τη φαντασία) κι όπου, για να ολοκληρωθεί η «επαφή» επιδίδονται στη σεξουαλική αυτοϊκανοποίηση.
Παρόμοιες σκηνές καθώς και η όλη ατμόσφαιρα της πόλης, με τα καλώδια, τις κεραίες, και τις συνεχείς παρεμβολές με ήχους και ηλεκτρονικές τάσεις, αλλά και σκηνές με πουλιά που για παράξενους λόγους πέφτουν (ένα από αυτά χτυπάει τον Άρη στα πρώτα πλάνα της άφιξής του), οι περίεργες ντυμένες ομοιόμορφα καμαριέρες που περιφέρονται σε ένα έρημο ξενοδοχείο όπου μόνοι πελάτες είναι ο Άρης και η Άννα, παραπέμπουν αναπόφευκτα στο weird cinema του Λάνθιμου (ο ίδιος ο σκηνοθέτης ερμήνευε ένα ρόλο στον «Κυνόδοντα»), αν και η ταινία του Πασσαλή δεν καταφέρνει να αποκτήσει την ολοκληρωμένη εικόνα που κατάφερε ο σκηνοθέτης του «Κυνόδοντα». Δυστυχώς, από ένα σημείο κι ύστερα αισθάνεσαι πως παρά τα ενδιαφέροντα θέματα και την ωραία καφκική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η ταινία του (στην οποία συμβάλλει και η πολύ ωραία φωτογραφία του Γιώργου Καρβέλα), στοιχεία που δείχνουν πως ο σκηνοθέτης έχει και ταλέντο και φαντασία, τόσο το άνισο σενάριο όσο και η επιδερμική τελικά σκηνοθεσία δεν δείχνουν να ολοκληρώνουν τις αρχικές προθέσεις του.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr
