Η Βίκι ζει με τη μητέρα της και τον πατέρα της, έναν άντρα που δυσκολεύεται να βρει τον αληθινό του τόπο στον κόσμο. Όταν η θεία της Βίκι έρθει σπίτι έχοντας μόλις αποφυλακιστεί, η παρουσία της φέρνει το παρελθόν στο παρόν με έναν βίαια μαγευτικό τρόπο.
Η ανερχόμενη Λεά Μισιούς (με Χρυσή Κάμερα στις Κάννες για την πρώτη ταινία της, “Ava” και πλέον σεναριογράφο της μισής γαλλικής παραγωγής) σκηνοθετεί την πάντα καλή Αντέλ Εξαρχόπουλος (και τη Δάφνη Πατακιά σε ένα μικρό, χαρακτηριστικό ρόλο). Ιστορία ενηλικίωσης για ένα μικρό κορίτσι που βλέπει την οικογένειά της να διαλύεται, αρχίζοντας να αμφισβητεί αν ήταν ποτέ όντως ενωμένη, η ταινία περνάει γνώριμα μοτίβα ωρίμανσης και απώλειας μέσα από μια πανέμορφα αλλόκοτη εικονογραφία που φλερτάρει με το θρίλερ και τον μυστικισμό.
Υπάρχει μια απλότητα στην ιστορία και στην φιλοδοξία της (δεν θα βρείτε κάτι συνταρακτικό ή σπουδαίο εδώ) που όμως επιτρέπει στον μαγικό ρεαλισμό και τον συμβολισμό του όλου στόρι να λειτουργήσει, δίχως να αφαιρέσει τίποτα από τη βαρύτητα των όσων βιώνουν οι κεντρικές ηρωίδες. Ευθύ, όμορφο και άφοβα αισθαντικό, το φιλμ της Μισιούς συνδέει τραύματα, αναμνήσεις, αισθήσεις και μυρωδιές μέσα σε μια στιγμή στο χρόνο. Δε θέλει και παραπάνω.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr