Οι ρεπόρτερ Μέγκαν Τουόχι και Τζόντι Κάντορ των New York Times δημοσιεύουν ένα από τα σημαντικότερα ρεπορτάζ της σύγχρονης εποχής, επιτρέποντας τους ψίθυρους δεκαετιών γύρω από τις εγκληματικές συμπεριφορές του Γουάινστιν να γίνουν ουρλιαχτά, και βοηθώντας το κίνημα #MeToo να παγιωθεί. Η ταινία ακολουθεί βήμα προς βήμα το πώς ετοιμάστηκε αυτό το ρεπορτάζ, τηλεφώνημα το τηλεφώνημα, απειλή προς απειλή.
Μια από τις αναμφίβολα καθοριστικές ιστορίες της εποχής μας λαμβάνει μια συναρπαστική μεν, σχετικά επιφανειακή δε μεταφορά για το σινεμά. Οι Κάρεϊ Μάλιγκαν και Ζόι Καζάν παίζουν τις δύο ρεπόρτερ με πείσμα και το σενάριο πετυχαίνει μια αβίαστη κινητικότητα ανάμεσα στα διάφορα κομμάτια της έρευνας, με αποτέλεσμα το φιλμ καθαρά ως procedural να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και εύκολα παρακολουθήσιμο: Είναι βασικά μια σειρά από τηλεφωνικές συνομιλίες, κάτι που για φανς των ερευνητικών θρίλερ θα πρέπει να αρκεί. Δεν κάνει ποτέ κοιλιά κι όλα τα επιμέρους επεισόδια της έρευνας έχουν ενδιαφέρον. (Ιδιαίτερα εκείνο όπου εμφανίζεται η Σαμάνθα Μόρτον σε μια καθηλωτική σύντομη μονολογική ερμηνεία που κλέβει όλο το φιλμ.)
Όμως αυτή ακριβώς η ευκολία καταλήγει να είναι και το πρόβλημα. Πέρα από κάποιες αόριστες σκιώδεις απειλές που υπονοούν την παρουσία ενός κυκλώματος εκφοβισμού και αποσιώπησης, αυτό ποτέ δεν πραγματώνεται ως κάτι το απτό ή αληθινά υποβλητικό. Το σασπένς δεν περικυκλώνει κάθε κομμάτι της ύπαρξης του φιλμ, ούτε ζωντανεύει η απειλή ή η αίσθηση του πώς είναι να τα βάζεις με ένα μέχρι πρότινος ανέγγιχτο τέρας πατριαρχικής σιωπής και ελέγχου.
Ακόμα σημαντικότερα, οι πράξεις του Γουάινστιν και η μάχη των δύο δημοσιογράφων δεν μπαίνουν ποτέ σε κάποιο ευρύτερο πλαίσιο παρουσίασης ή εξερεύνησης αυτών των ιδεών που αφορά η συγκεκριμένη μάχη. Η ιστορία αυτή έπαιξε κεντρικό ρόλο στην θεμελίωση του #MeToo και του να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο μιλάμε για μια ολόκληρη κουλτούρα εκμετάλλευσης και συστημικής καταπίεσης, αλλά με το πώς είναι δομημένη η ταινία, θα μπορούσε η ίδια έρευνα να αφορά οτιδήποτε άλλο. Η ουσία του ζητήματος δεν εξερευνάται, σίγουρα όχι σε συστημικό επίπεδο.
Σίγουρα δε βοηθάει και ο άτσαλος, αθέλητα κωμικός τρόπος με τον οποίο το φίξιον συγκρούεται συχνά με την πραγματικότητα: Ο άνθρωπος που υποδύεται τον Τραμπ στο “Saturday Night Live” κάνει τη φωνή του σε ένα απειλητικό τηλεφώνημα προς την Τουόχι στην αρχή του φιλμ, και ένα εξόφθαλμο stand-in για τον Γουάινστιν διαλύει πλήρως την ένταση και την ισορροπία της σκηνής κορύφωσης του φιλμ.
Τελικά αυτό που μένει περισσότερο στη μνήμη είναι εκείνες οι στιγμές (όπως αυτή με την Μόρτον) όπου ο λόγος δίνεται ευθέως σε γυναίκες να μιλήσουν για τη φρίκη που βίωσαν και για την οποία ποτέ πριν δεν βρήκαν χώρο και στήριξη ώστε να μιλήσουν. Στιγμές που όμως εν τέλει χάνονται μέσα σε μια αμήχανη εξισορρόπηση επιμέρους στοιχείων. Το “Κάποια Μίλησε” προσπαθεί να είναι ταυτόχρονα “Spotlight” και “Έριν Μπρόκοβιτς”, χάνοντας όμως τις διαδικασίες και τους λεπτούς τρόπους με τους οποίους αυτές οι δύο ταινίες επιτυγχάνουν δύο διαφορετικά πράγματα, με διαφορετικούς τρόπους.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr