Η Ραφ και η Ζουλί φτάνουν στα Επείγοντα ενός ασφυκτικά γεμάτου νοσοκομείου, το βράδυ μιας διαδήλωσης των Κίτρινων Γιλέκων στο Παρίσι. Το εξουθενωμένο προσωπικό και οι εξοργισμένοι και τραυματισμένοι διαδηλωτές θα κάμψουν τις βεβαιότητες και τις προκαταλήψεις του ζευγαριού...
Η «Μεγάλη Ρήξη» συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις ώστε να χαρακτηριστεί μια από τις καλύτερες ταινίες που παίχτηκαν φέτος στις ελληνικές αίθουσες. Είναι μια φρέσκια κοινωνική ματιά στο σήμερα, μια κραυγή αγωνίας για το αύριο και επιτέλους μια ταινία που δεν χρειάζεται να γίνει «κραυγαλέα» για να μιλήσει για τις σχέσεις των ομόφυλων ζευγαριών. Με αφορμή μια επίσκεψη του ζευγαριού στα επείγοντα ενός νοσοκομείου τις μέρες των διαδηλώσεων των «Κίτρινων Γιλέκων», ξεδιπλώνονται μια σειρά ζητημάτων με πρωταρχικό την τραγική κατάσταση στο χώρο της Υγείας. Ενα θέμα τόσο επίκαιρο, τόσο με την πανδημία, όσο και αυτές τις μέρες που ξηλώνεται το σύστημα Υγείας στη δική μας χώρα και απεργούν οι υγειονομικοί στα δημόσια νοσοκομεία. Είναι άραγε μόνο υπόθεση των υγειονομικών να απεργήσουν για να μην περάσει το κατάπτυστο νομοσχέδιο; Την απάντηση θα τη βρείτε στην ταινία. Είναι άραγε «τοπικό φαινόμενο» της Γαλλίας η βία και η καταστολή του αστικού κράτους στις διαδηλώσεις και τις απεργίες;
Την απάντηση θα τη βρείτε στα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών για την καταστολή στους υγειονομικούς, και όχι μόνο. Η αλήθεια είναι ότι και στην ταινία δεν φαίνεται να προβάλλονται τα «Κίτρινα Γιλέκα» ως οργανωμένη λύση, αλλά κυρίως ως εκτόνωση απέναντι στην κυβέρνηση Μακρόν και με την ολοένα και μεγαλύτερη λαϊκή δυσαρέσκεια που εκδηλώνεται λόγω των αντιλαϊκών μέτρων του κεφαλαίου στην Ευρωζώνη συνολικότερα. Ακόμα όμως και αν χρησιμοποιήσουμε την οπτική αυτή σαν όχημα, στη συγκεκριμένη ταινία ξεπροβάλλουν οι φιγούρες των διαδηλωτών - εργατών που προβληματίζουν τον θεατή. Φαίνονται ξεκάθαρα η ανέχεια και η καταπίεση της εργατικής τάξης. Φαίνεται η αυξανομένη εντατικοποίηση στον χαρακτήρα της νοσηλεύτριας που κάνει έκτη συνεχόμενη εφημερία σε μια βδομάδα. Με αφορμή το πρωταγωνιστικό ζευγάρι που δεν ανήκει στην εργατική τάξη, η Κορσινί ουσιαστικά δεν ταρακουνάει απλώς τους «βολεμένους», που κι αυτοί ξεβολεύονται σιγά σιγά, αλλά και τους ίδιους τους εργάτες που δεν αντιδρούν. Το σπουδαιότερο όμως όλων που βλέπουμε στην ταινία είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, των διαδηλωτών και του νοσηλευτικού προσωπικού. Μια σπουδαία υπενθύμιση της ταξικής συνείδησης αυτών που παράγουν τον πλούτο. Για τη ρεαλιστική απεικόνιση της κοινωνίας που βράζει χωρίς να γίνεται «διδακτική», κι άλλα τόσα που θα ανακαλύψετε στη θέασή της, να την προσθέσετε στις ταινίες που αξίζει να δείτε αυτή τη χρονιά.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr