Για πρώτη φορά ο Στίβεν Σπίλμπεργκ γίνεται τόσο προσωπικός, εκθέτοντας μέρος της αληθινής του ιστορίας και κερδίζοντας πρώτη συμμετοχή και βραβείο στο Φεστιβάλ του Τορόντο στο διαγωνιστικό. Όταν ο Σάμι Φέιμπελμαν επισκεφτεί για πρώτη φορά την κινηματογραφική αίθουσα, θα καταλάβει πως τη ζωή την πλάθουμε με τα υλικά των ονείρων. Όταν δε η πραγματικότητα γίνεται μη διαχειρίσιμη, -τότε μαθαίνει πως- ο κινηματογράφος είναι και βάλσαμο, και μέσο αυτοανάλυσης.
Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Τόνυ Κούσνερ αποφεύγει στην ουσία τα δράματα -καθώς εδώ δεν έχουμε «Angels in America»-, προσέχει την εικόνα του πελάτη του -αποφεύγοντας να εκθέσει τη συνολική οικογενειακή εμπειρία του Στίβεν Σπίλμπεργκ- και φροντίζει το κινηματογραφικό όνειρο να νικάει τους καθημερινούς εφιάλτες. Μονοδιάστατο και ελαφρώς στρατευμένο ως προς τα ζητήματα κοινωνικού ρατσισμού και στερεοτύπων, διακριτικό και ευαίσθητο ως προς τις οικογενειακές σχέσεις, παραμυθένιο σε συνάρτηση με την κινηματογραφική ενασχόληση/διέξοδο του ήρωα, το «The Fabelmans» είναι μια προσπάθεια αποδοχής του σκηνοθέτη όλων όσων καταπίεζε και αποσιωπούσε στην πολύχρονη καριέρα του. Ρεαλιστικές ερμηνείες από το νεαρό Γκάμπριελ Λαμπέλ και τη Μισέλ Γουίλιαμς, που δείχνουν να πρωταγωνιστούν και στις φετινές Οσκαρικές υποψηφιότητες. Τελικά, όπως θα συμπεράνετε και στο τέλος της ταινίας, ο ορίζοντας είναι εκεί που θα επιλέξεις να τον βάλεις.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr