Η έννοια της οικογένειας υπάρχει και στη τελευταία ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο («Να με φωνάζεις με το όνομά μου») εδώ όμως, κάνουμε στροφή 180 μοιρών και ξεχνάμε τα πάντα γύρω από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ. Οικογένεια και κανιβαλισμός δεν είναι έννοιες που συνάδουν εύκολα, όμως αυτή ακριβώς είναι η βαση της μυστηριώδους τούτης ταινίας που με φόντο τις κεντροδυτικές πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών στην δεκαετία του 1980 (το καταλαβαίνουμε – δεν ονομάζεται η χρονική περίοδος) καταγράφει το οδοιπορικό δύο νεαρών κανιβάλων της Μέρα (Τέιλορ Ράσελ) και του Λι (Τιμοτέ Σαλαμέ), οι οποίοι αναζητούν τρόπους για να ξεφύγουν από την κατάρα που τους καταδιώκει.
Όλα αυτά φυσικά σε ένα προφανές αλληγορικό πλαίσιο, άψογα φωτογραφημένο σαν ένα εφιαλτικό αλλά συγχρόνως ρομαντικό roadtrip με βάση του ένα μυθιστόρημα της Καμίγ Ντε Αντζελις. Eνα lovestory φρίκης πίσω από την εικόνα του οποίου μοιαζει να υποβόσκει ένας λανθάνων σχολιασμός για τον εθισμό και την δυσκολία απεξάρτησης. Για την ακρίβεια αν οι ίδιοι ήρωες (όπως και ο «μέντοράς» τους τον οποίο υποδύεται ο εξαιρετικός Μαρκ Ράιλανς) ήταν αλκοολικοί ή ηρωινομανείς, όλα θα μπορούσαν να είναι πιο «εξηγήσιμα» και (ίσως) πιο αποδεκτά. Αλλά θα ήταν και πιο συνηθισμένα.
Ετσι ο Γκουαντανίνο, θαρραλέα, προκλητικά, ίσως και κάπως αυτοκαταστροφικό, μπήγει το μαχαίρι ως το κόκαλο για να φτιάξει μια λυρική ταινία που απλώς περιέχει άγριες σκηνές ανθρωποφαγίας, όχι ακριβώς αποκρουστικές αλλά (τουλάχιστον) ανατριχιαστικές – κυρίως εκείνη της κουζίνας (το «Bonesandall» βραβεύτηκε στο τελευταίο φεστιβάλ Βενετίας για την σκηνοθεσία του και την ερμηνεία της Τέιλορ Ράσελ που κρίθηκε καλύτερη πολλά υποσχόμενη νέα ηθοποιός).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr