ΚΟΡΣΕΣ - Γιάννης Ζουμπουλάκης

Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι ο «Κορσές» της Μαρί Κρόιτσερ, είναι πραγματικά μια από τις πιο αξιόλογες, ως τώρα, ταινίες της νέας χειμερινής σεζόν. Αυτή η ταινία «εποχής» που άρχισε να συζητιέται πολύ μετά την πρώτη προβολή της στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών,  θεματολογικά ,αναμειγνύει Ιστορία και μυθοπλασία, εμβαθύνοντας με σχολαστική προσοχή στις λεπτομέρειες, στην προσωπικότητα της πάλαι ποτέ Πρώτης Κυρίας της Αυστρίας, της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ (1837-1898) – κατά κόσμον Σίσσυ.

Ξεχνάμε τις παραμυθένιες, λαμπρά στολισμένες «ταινίες – τούρτες» που έκαναν διάσημη την Ρόμι Σνάιντερ στην δεκαετία του 1950. Εδώ έχουμε το υπέροχα φτιαγμένο πορτρέτο μιας κυρίας (αυθαίρετο ενίοτε αλλά δεν έχει σημασία) μιας ανατριχιαστικά βασανισμένης, εύθραυστης αλλά συγχρόνως δυναμικής, φίνας  γυναίκας, πανέξυπνης, ετοιμ’ολογης, γεμάτης από ενδιαφέροντα στοιχεία, πολύ μπροστά από την εποχή της.

Αλλά λόγω ακριβώς αυτής της ιδιαιτερότητας της ως ανθρώπινη φύση, η Ελισσάβετ βρίσκεται «στην απ’ έξω» και εκεί βλέπουμε την αντανάκλαση αυτής της ταινίας στις μέρες μας. Δεν της επιτρέπεται ο λόγος, η έκφραση, η άποψη, όλα αυτά τα στοιχεία στα οποία είναι τόσο καλή, μα και όλα αυτά τα στοιχεία που δικαιολογούν την αντίδραση των γυναικών που έχει κορυφωθεί τον τελευταίο καιρό με τα γνωστά γυναικεία κινήματα.

Το ανδρικό κατεστημένο, από τον ίδιο της τον σύζυγο, αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ Α’, μέχρι τους υπηρέτες, αισθάνεται άβολα απέναντι σε μια γυναίκα με πυγμή. Την προτιμά σαν ένα όμορφο, άψυχο μπιχλιμπίδι. Ξαφνιάζεται με το ταμπεραμέντο της τόσο μακρινό από τον ρόλο που η Ελισάβετ «οφείλει» να έχει. Και εκείνη αντιστέκεται, παλεύει, τόσο με τους απέναντι όσο και με τον ίδιο της τον κλονισμένο εσωτερικό κόσμο.

Η αφήγηση της είναι γεμάτη κουβέντες σοφίας («στην ηλικία των 40 ο άνθρωπος αρχίζει να μαραίνεται») αλλά το μυαλό της χαμένο. Εχοντας στην διάθεσή της μια θαυμάσια ηθοποιό, την Βίκι Κριπς, που ολοφάνερα πιστεύει στον ρόλο της τον οποίο θα πρέπει να είχε μελετήσει ενδελεχώς, η Κρόιτσερ με θάρρος και θράσος φτιάχνει ένα εύγευστο κινηματογραφικό κοκτέιλ, τολμώντας να προσθέσει γεύσεις από την σύγχρονη εποχή σε μια ταινία περιόδου.

Ένα μικρό τατουάζ  στον σβέρκο της Ελισάβετ, μουσικοί μέσα στην ταινία παίζουν τραγούδια του Μπομπ Ντίλαν ή του Λου Ριντ. Στην μουσική θα πρέπει να σταθώ ιδιαίτερα γιατί παίζει τρομερό ρόλο στην όλη σύνθεση χάρη στην εμπνευσμένη δουλειά μιας άλλης ιδιαίτερης καλλιτέχνιδας, της Καμίγ. Το τραγούδι της εισαγωγής που λέγεται She Was μπορεί να γίνει ως και εθιστικό. Από τότε που το άκουσα για πρώτη φορά στην ταινία, το ακούω κάθε μέρα!