Μενού

ΚΟΡΣΕΣ - Ηλίας Φραγκούλης

Χριστούγεννα του 1877. Η Ελισάβετ της Αυστρίας γίνεται 40 ετών και δεν το διασκεδάζει καθόλου. Εσωτερικά, μα ακόμη και εξωτερικά.

Η Μαρί Κρόιτσερ δείχνει να θέλει να βγάλει γλώσσα και να υψώσει με δύναμη ένα κωλοδάχτυλο απέναντι στις δραματικές βιογραφίες περιόδου, λες και όλα τα υπόλοιπα έργα του είδους που λειτουργούν με βάση μια συγκεκριμένη φόρμουλα είναι ανάξια λόγου, όμως, η «καλλιτεχνική» της πρόταση είναι τόσο αποστασιοποιημένη από ηρωίδα και εποχή συνολικά, που αντί ν’ απελευθερωθεί από τον αφηγηματικό «Κορσέ» που τόσο δείχνει να μισεί, η γύμνια του υλικού της δεν της επιτρέπει καν να σταθεί στα ίδια της τα πόδια.

1687 7

Η ιστορική περίοδος φαντάζει λιγότερο σημαντική κι από τα «καλλωπιστικά» στοιχεία της εικόνας, ενώ η προσέγγιση μιας αυτοκράτειρας σε κρίση ηλικίας, αλλά με παντοτινό καθήκον να δείχνει όμορφη και νέα, έως και σωστά ζυγισμένη (!), ώστε ν’ ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του «ρόλου» και της κοινωνίας (ή έστω του κύκλου) που την περιβάλλει, πνίγεται από τη συμβατικότητα και τα στερεότυπα της φεμινιστικής ματιάς και κριτικής της δικής μας εποχής. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, η Ελισάβετ της Αυστρίας είναι ένα «κρυμμένο χαρτί» μιας τράπουλας που δεν αποδεικνύει ποτέ την ταυτότητά του για να ολοκληρωθεί τούτο το κινηματογραφικό «παιχνίδι».

Η ψυχρότητα, η αμηχανία και η ασάφεια γίνονται τα κυρίως χαρακτηριστικά της ηρωίδας, όσο και του φιλμ, με την Κρόιτσερ να έχει σαν πρώτο μέλημα την αισθητική των κάδρων της, τη σκηνογραφία και την παρουσία της Βίκι Κριπς. Η τελευταία, πλέον, κινδυνεύει να εξελιχθεί σε… Αγγελική Παπούλια της διεθνούς κινηματογραφίας, επαναλαμβάνοντας το «προσωπείο» χαρμολύπης που είχε και στο περσινό «Νησί του Μπέργκμαν», με τη διαφορά να εντοπίζεται μονάχα στο dress code.

1687 6

Χωρίς να μιλάμε περί απόλυτης κινηματογραφικής ήττας, ο «Κορσές» είναι μια ταινία δίχως παλμό, που ρίχνει τίτλους τέλους δίχως να σου έχει προσθέσει την παραμικρή λεπτομέρεια γνώσης ή πληροφοριών για το ποια ήταν η Ελισάβετ. «Ποτέ δεν μ’ ενδιέφερε να γυρίσω μια όμορφη, νοικοκυρεμένη βιογραφία», δηλώνει «επαναστατικά» περιχαρής η Κρόιτσερ, υπογράφοντας ένα φιλμ με καλαίσθητες εικόνες, ικανές να φτιάξουν ένα όμορφο trailer, ουχί όμως και ένα δίωρης διάρκειας έργο. Η κατάληξή του, δε, καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα, κλείνοντας με μια «αυτοσχέδια» (;) χορογραφία της Κριπς πάνω σε τραγούδι της Camille, στην οποία η ηθοποιός νομίζει πως έχει «μεταφερθεί» σε music video της Florence (+ The Machine)!

Ο «Κορσές» συγκεντρώνει διθυραμβικές κριτικές στο εξωτερικό (όπως θα κάνει και εδώ, ενδεχομένως) και το μυαλό μου συνειρμικά πηγαίνει στα χρόνια εκείνα όπου η Σοφία Κόπολα σκηνοθέτησε το υπέροχο «Marie Antoinette» (2006), για να δεχθεί αγριότατες και εξευτελιστικές επιθέσεις… από παντού! Το θυμήθηκα αυτό το φιλμ στη σκηνή όπου η Κρόιτσερ έχει βάλει μια αρπίστρια να εκτελεί (όπως το εκλάβει κανείς…) το «As Tears Go By» των Rolling Stones. Μειδίασα. Μη σας πω ότι… cringe-αρα κιόλας.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αποκλειστικά για γυναικείο κοινό… εμμηνόπαυσης ή «art-house» πελατάκια με νεκρά εγκεφαλικά κύτταρα. Θα «πιάσει» και μικρή μερίδα φεμινο-hipsters. Έχει και ωραίες εικόνες για Instagram posts.

Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr

Smart Search Module