Μια ταινία για την αυτοκράτειρα Σίσσυ που απέχει από τη γλυκανάλατη εικόνα της Ρόμυ Σνάιντερ της γνωστής τριλογίας του ’50, η οποία επαναλαμβάνεται κάθε Χριστούγεννα στην κρατική τηλεόραση. Το φιλμ, καλύπτει μια περίοδο ενός έτους (του 1878) από τη ζωή της αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Βαυαρίας (Σίσσυ) και είναι το έτος κατά το οποίο συνειδητοποιεί ότι από τα 16 της που είχε παντρευτεί τον αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ Α΄, ζει με δύο κορσέδες, τον κορσέ-εσώρουχο που κάθε πρωί της σφίγγει με δύναμη η υπηρέτριά της, ώστε να πλησιάζει το μέγεθος της μέσης που απαιτεί η μόδα της εποχής και τον ψυχολογικό κορσέ, που είναι ο ανακτορικός και κοινωνικός έλεγχος (όπως λέμε εμείς οι Έλληνες: «μου έχει γίνει στενός κορσές»).
Σύμφωνα με την υπόθεση, τα Χριστούγεννα του 1877, η Σίσσυ γιορτάζει τα 40ά γενέθλιά της (ηλικία που αποτελούσε το προσδόκιμο ζωής για της γυναίκες της εποχής) και ως Πρώτη Κυρία της Αυστρίας και σύζυγος του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ Α', ακόμα δεν της επιτρέπεται να εκφράζεται και πρέπει να παραμένει για πάντα η όμορφη αυτοκράτειρα παρά το ότι είναι ήδη ηλικιωμένη. Για να ανταποκριθεί σε αυτές τις προσδοκίες, ακολουθεί ένα αυστηρό καθεστώς νηστείας (με φέτες πορτοκαλιού και ζωμό βοδινού κρέατος), άσκησης, χτενίσματος και καθημερινής μέτρησης της μέσης. Πνιγμένη από αυτές τις συμβάσεις και πεινασμένη, η Σίσσυ επαναστατεί όλο και περισσότερο ενάντια σε αυτή τη ρουτίνα. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να χρησιμοποιεί ηρωίνη (με συνταγή γιατρού, βεβαίως) και να αυνανίζεται στην μπανιέρα της, για «να ξεφεύγει» από αυτόν τον κόσμο.
Η Βίκυ Κριπς, που υποδύεται την Σίσσυ είναι εκπληκτική στο ρόλο της και χωρίς να έχει τη γλυκερή ομορφιά της Ρόμυ Σνάιντερ (αναπόφευκτα κάνω σύγκριση) γίνεται συμπαθητική στην εξέλιξη του φιλμ. Ενός φιλμ ζοφερού κλίματος και παρακμής. Γεγονός που επισημαίνουν ακόμα και τα παιδιά της Σίσσυ, ενώπιον καλεσμένων μάλιστα.
Η βραδυφλεγής σκηνοθεσία της Μαρί Κρόιτσερ. αναδεικνύει την παρακμή που προανέφερα, είναι εικαστικά τολμηρή και χαρακτηρολογικά σύγχρονη παρουσιάζοντας μια Σίσσυ μπροστά από την εποχή της. Απέχει πολύ από την ανακτορική γκλαμουριά της τριλογίας του ’50 και πλησιάζει προς την «Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου. Κάπου εκεί βρίσκεται και η μουντή φωτογραφία της Τζούντιθ Κάουφμαν, ενώ μεταξύ των τραγουδιών «εποχής» που ακούγονται στα ανάκτορα, διέκρινα -διασκευασμένα- το «Help me make it through the night» του Κρις Κριστόφερσον και το «As tears go by» των Μικ Τζάκερ, Κιθ Ρίτσαρντς & Ρόλινγκ Στόουνς.
Συνολικά, έχουμε μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία, κυρίως λόγω της προσέγγισης της προσωπικότητας Σίσσυ αλλά και λόγω του ότι δεν είναι ακριβώς ιστορική, αλλά μυθοπλασία πάνω σε ένα ιστορικό πρόσωπο (όπως ομολογεί και η Μαρί Κρόιτσερ).
Εάν έχετε γοητευτεί στο παρελθόν από την τριλογία της Ρόμυ Σνάιντερ θα σοκαριστείτε ελαφρώς από τον «Κορσέ» και ειδικά το φινάλε του. Εάν όχι, τότε θα τον λατρέψετε.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα myfilm.gr