Ο Σιλβέριο, αναγνωρισμένος δημοσιογράφος και δημιουργός ντοκιμαντέρ που ζει στο Λος Άντζελες, πρόκειται να τιμηθεί με έναν διεθνούς φήμης βραβείο για την προσφορά και το έργο του. Με αφορμή τη βράβευση επιστρέφει στην πατρίδα του το Μεξικό ως επισκέπτης. Επιστρέφει σε μέρη, συναντά ξανά ανθρώπους. Και βυθίζεται σε υπαρξιακή κρίση, διερωτώμενος αν έχει κάνει αρκετά για να κάνει τον κόσμο (του) καλύτερο ή αν το έργο του είναι φύσει συμβιβασμένο, από τη στιγμή που αναγνωρίζεται τόσο ευρέως από τους Θεσμούς.
Είναι αρκετά αστείο να αναρωτιέται για όλα τα παραπάνω ένας σκηνοθέτης σαν τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, του οποίου πάντα το έτσι κι αλλιώς ακίνδυνο σινεμά κενού εντυπωσιασμού δεν επρόκειτο να παρεξηγηθεί ποτέ σαν αντισυμβατικό από κανέναν. Ο Σιλβέριο (τον παίζει ο Ντανιέλ Χιμένεζ Κάτσο του αριστουργήματος “Zama” προσδίδοντάς του μια αληθινά παθιασμένη και πληγωμένη διάσταση) είναι προφανές άβαταρ του ίδιου του Ινιάριτου, ο οποίος δε μπορούσε καν να τον αφήσει να είναι απλώς δημοσιογράφος– έπρεπε να τον κάνει και σκηνοθέτη από πάνω.
Επί της ουσίας ο πολυβραβευμένος μεξικάνος σκηνοθέτης (με Όσκαρ σκηνοθεσίας για τις δύο προηγούμενες ταινίες του, “Birdman” και “Revenant”) κάνει μια ταινία για να αντιμετωπίσει τον φόβο του για τη θέση του στον κόσμο ύστερα από ένα σερί απολίτικων έργων δίχως ταυτότητα– και το κάνει χάρη στη λευκή επιταγή που κέρδισε από αυτό ακριβώς το σερί απολίτικων έργων δίχως ταυτότητα. Είναι λίγο θαυμαστό, είναι λίγο εξοργιστικό, όπως και όλο το vibe του Ινιάριτου εξάλλου.
Η ταινία, με τον διευθυντή φωτογραφίας Ντάριους Κόντζι να επιχειρεί να μιμηθεί το στυλ του Εμάνουελ Λουμπέζκι αλλά να μένει αισθητικά πιο επίπεδος, πελαγοδρομεί αφηγηματικά και ξεφεύγει ακραία σε χρόνο και ρυθμό. Οι κλαρινοφελινικές του εξάρσεις το κρατάνε ζωντανό, σε συνδυασμό με κάποιες ενδιαφέρουσες θεματικές τοποθετήσεις του Σιλβέριο/Ινιάριτου που ποτέ όμως δεν εξερευνώνται ικανοποιητικά. Δεν είναι ούτε η πιο κουραστική, ούτε η πιο φλύαρη, ούτε η πιο ξεδιάντροπα αυτοαναφορική ταινία της χρόνιας– αλλά στο τέλος αναρωτηθήκαμε γιατί το βλέπαμε.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr