Όχι-ακριβώς-βιογραφία της πριγκίπισσας Σίσσυ. Το 1877 η αυτοκράτειρα Σίσσυ της Αυστρίας γιορτάζει τα 40 χρόνια της παλεύοντας να διατηρήσει την αψεγάδιαστη «fashion icon» εικόνα της κι ενώ ο ρόλος της έχει περιοριστεί σε, βασικά, διακοσμητικό παρά τις επιθυμίες της. Σε αυτές τις δύσκολες μέρες για την ίδια, η ακόρεστη δίψα της για μάθηση και για ζωή θα την φέρουν απέναντι σε αδιέξοδα. Υπάρχει διαφυγή;
Η Μαρί Κρόιτσερ παίζει με την ιστορική αλήθεια όχι απαραίτητα με τρόπο αντισυμβατικό, όσο αφηγηματικά υποκειμενικό. Ανάμεσα στις μουσικές, στους ρυθμικούς αναχρονισμούς (η ταινία δεν κινείται, δεν ακούγεται και επιτίθεται σαν αληθινή ταινία εποχής), στην απότομη εμφάνιση συμβολικών πλάνων, αλλά και στην παντός καιρού και αίσθησης ερμηνεία της εκπληκτικής Βίκι Κριπς, η ταινία δεν ξεδιπλώνεται σαν τυπική βιογραφία αλλά περισσότερο σαν ένα εσωτερικό κομμάτι διάθεσης– μια οπτικοποίηση επιθυμιών, σκέψεων και αισθημάτων μιας παγιδευμένης ηρωίδας.
Οι παραλληλισμοί με το σινεμά του Πάμπλο Λαραϊν (“Spencer”, “Neruda”, “Jackie”) είναι προφανείς καθώς κι εκεί συναντάμε βιογραφίες που ξεφεύγουν από το αυστηρό ιστορικό κείμενο με μια πλειάδα τρόπων. Ίσως πάντως σε αρμονία με την ηρωίδα του, το φιλμ δεν καταρρίπτει απόλυτα τα όρια εντός των οποίων κινείται με τον τρόπο που συμβαίνει τουλάχιστον σε φιλμ σαν το “Neruda” ή το “Jackie”. Ούτε είναι αρκετά ποπ για να φτάσει στο απέναντι άκρο αυθάδειας, όπου συναντάμε κάτι σαν το φανταστικό “Μαρία Αντουανέτα” της Σοφία Κόπολα.
Ακόμα όμως κι όταν δεν πάει στα άκρα, μένοντας με μια ιστορία εν μέρει στάσιμη και ταυτόχρονα δίχως απόλυτη στόχευση, η Κρόιτσερ παραδίδει ένα αψεγάδιαστα κεντημένο αισθητικό κομμάτι διαθέσεων και ορμών. Η αισθητική αρμονία κουστουμιών, οπτικής χροιάς, σκηνικών, ήχων και ερμηνείας πετυχαίνουν έναν παρατεταμένο τόνο καταπιεσμένης εκρηκτικότητας που –τελικά– δεν μοιάζει με κανένα από τα προαναφερθέντα φιλμ. Στο αποκορύφωμα, το αξέχαστο φινάλε καταγράφεται ήδη ως ένα από τα κορυφαία της χρονιάς.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr