«Είμαι από άλλο γαλαξία και δεν μπορείτε να με φτιάξετε» δηλώνει η Αντριάνα που όμως θέλει να την φωνάζουν Αντρέα γιατί μέσα της νιώθει αγόρι και όχι κορίτσι. Αυτό είναι το μεγάλο της βάσανο αλλά και ένα από τα δύο βασικά θέματα που διαχειρίζεται με τεράστια προσοχή ο σκηνοθέτης Εμανουέλε Κριαλέζε στην «Απέραντη αγάπη». Το άλλο όμως θέμα της ταινίας βρίσκεται στην έννοια που κρύβει μέσα της η λέξη «μητέρα» οπότε φτάνουμε και στο δεύτερο κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας που είναι η μητέρα της Αντριάνα και υποδύεται η Πενέλοπε Κρους – κυριολεκτικά η ψυχή του όλου εγχειρήματος και μάλιστα σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της.
Η «Απέραντη αγάπη», μια ταινία «περιόδου» (1970) έκανε μεγάλη αίσθηση στο τελευταίο φεστιβάλ Βενετίας διότι εκεί, για πρώτη φορά, ο σκηνοθέτης της δήλωσε ότι η δική του παιδική ηλικία και η δική του ιστορία κρύβονται πίσω από το σενάριο. Ωστόσο, ο Κριαλέζε δεν εκμεταλλεύτηκε αυτό το γεγονός για να κάνει κάτι φτηνό και πρόχειρα «πιασάρικο». Αντιθέτως δούλεψε με μεγάλη σχολαστικότητα και απέραντη φροντίδα όλους τους χαρακτήρες, τόσο στο χαρτί, όσο και στην πράξη.
Η «Απέραντη αγάπη» είναι πέρα από κάθε τι μια επιστολή αγάπης στην μητρότητα, στην ίδια την μάνα, την κάθε μάνα που είναι έτοιμη να θυσιαστεί για το παιδί της. Και συγχρόνως, είναι μια πολύ ιδιαίτερη – σημαντική θα την αποκαλούσε κάποιος – ταινία πάνω στο μυστήριο της ανθρώπινης φύσης και της σεξουαλικής ταυτότητας, θέματα που έχουμε την τάση να αντιμετωπίζουμε «εύκολα», ενώ είναι πάρα πολύ πιο σύνθετα απ’όσο νομίζουμε.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr