Ενα σύντομο πέρασμα του υπογράφοντος από την τελευταία ταινία του Αλέξη Καρδαρά δεν τον εμποδίζει, θέλει να πιστεύει, να εκφέρει γνώμη για αυτήν, οπότε ιδού η γνώμη μου: Παρά τις ατέλειές της, γιατί υπάρχουν, η ταινία, ως σύνολο, δείχνει να υπηρετεί με αξιοπρέπεια το είδος στο οποίο ανήκει, το λαϊκό μελόδραμα. Επίσης, η «Φαντασία» επιδιώκει να δώσει στον θεατή μια εικόνα από τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας στη δεκαετία του 1990 κάθε άλλο παρά νοσταλγική (τι να νοσταλγήσεις από τότε άλλωστε;), πάντα μέσα στο πλαίσιο ενός «κλασικού» ερωτικού τριγώνου, του οποίου γωνίες είναι εκπρόσωποι αυτού του κόσμου: μια ταλαντούχα τραγουδίστρια που φεύγει από την επαρχία για να δοκιμαστεί στην Αθήνα (Ρένα Μόρφη), ένας παλιός συνθέτης και μπουζουκτσής που την παίρνει υπό την προστασία του (Στέλιος Μάινας) και ένας νεότερος λαϊκοπόπ τραγουδιστής (Γιάννης Στάνκογλου), «δολοφόνος» της αισθητικής του κλασικού ελληνικού τραγουδιού, ο οποίος όμως – και εδώ είναι το παράδοξο – μοιάζει να είναι ο μόνος από τους τρεις ικανός να αγαπήσει βαθιά. Αν και σε ορισμένες στιγμές η ιστορία μοιάζει να σκοντάφτει στον χρόνο (το παρόν και το παρελθόν συχνά μπερδεύονται), ο σκηνοθέτης δεν χάνει ποτέ το σημείο εστίασής του, μια διαρκής σύγκρουση ανάμεσα στον δρόμο προς την επιτυχία και τον δρόμο της ερωτευμένης καρδιάς.
Ωραία τραγούδια φτιάχνουν ατμόσφαιρα, αν και εδώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι ήταν ατόπημα που το hit της ταινίας, ο «Γυρισμός» (σε στίχους Καρδαρά και Σοφίας Καψούρου και μουσική Μίνωα Μάτσα), ακούγεται τόσο πολλές φορές. Θα μπορούσαν να υπάρχουν άλλα τραγούδια και το μεγάλο σουξέ να ακούγεται το πολύ δύο φορές, εκεί όπου ο σκηνοθέτης θέλει να «απογειώσει» την ταινία. Γιατί τώρα, μοιάζει σαν να θέλει να την έχει διαρκώς απογειωμένη και δεν την έχει.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα in.gr