Σε σενάριο, σκηνοθεσία και συμπαραγωγή δική του, ο κορυφαίος Αμερικανός επιδραστικός σκηνοθέτης Στίβεν Σπίλμπεργκ, γυρίζει μια σινεφίλ και βαθειά βιωματική και αυτοβιογραφική ταινία, που θα διεκδικήσει πολλά ‘Οσκαρ την απονομή του 2023. Βρισκόμαστε λοιπόν μετά τον Β ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Αριζόνα και παρατηρούμε το βίο και την πολιτεία της οικογένειας Φάμπελμαν. Σάμι- του οποίου παρακολουθούμε την ζωή του από τα 7 μέχρι τα 18 του χρόνια- ζεί με τις αδελφές του και τους γονείς του. Η μητέρα (Μισέλ Γουίλιαμς) είναι πιανίστρια και ο πατέρας (Πολ Ντάνο) μηχανικός κομπιούτερ. Κάποτε θα εμφανιστεί και ο θείος (ΤζάνιΧιρς) κι έτσι ο νέος θα νοιώθει δυό πατρικές φιγούρες σε μια παράδοξη συνύπαρξη. Ο Σάμι λατρεύει το σινεμά, που τον ανακουφίζει, και η μητέρα του τον στηρίζει. Ποιο οικογενειακό μυστικό πρέπει να αποκαλύψει και πως θα επιδράσει αυτή στον συναισθηματικό του κόσμο;
Για την καλύτερη γνώση της ιστορίας,να πληροφορήσω πως ο Σπίλμπεργκ, που ποτέ του δεν σπούδασε κινηματογράφου, από τα οχτώ (!) του χρόνια ασχολείται με την έβδομη τέχνη χάρις σε μια μηχανή Super-8, που του είχαν αγοράσει και άρχισε να καταγράφει εικόνες. Στα 13 του είχε ήδη βραβευτεί σε ερασιτεχνικά φεστιβάλ.
Με εξαιρετική φωτογραφία και σε σωστή ατμόσφαιρα εποχής, ο Γκάμπριελ ΛαΜπελ είναι καταπληκτικός ως Σάμι-Στίβεν. Το φιλμ, γεμάτο από σινεφίλ αναφορές, καταφέρνει να συνδυάζει τις κινηματογραφικές εικόνες με μνήμες, παρουσιάζει αντιστοιχίσεις του φαντασιακού του Σάμι με «κομάτια» σινεμά. Τελικά είναι ένα είδος αναδρομής προσευχής σε ό,τι ενέπνευσε τον κορυφαίο δημιουργό, ό,τι τον επηρέασε αλλά και με τον τρόπο που το απέδωσε στις ταινίες του.
Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress