«Είμαστε νεκροί», απαντά το σκανδαλιάρικο 6χρονο αγοράκι στη μητέρα του που ρωτάει την υπόλοιπη οικογένεια να της πει πού βρίσκονται, στα πρώτα πλάνα, του μυστηριώδους ταξιδιού τους μέσα σε ένα αυτοκίνητο, στο εξαιρετικό, βουτηγμένο σε μια ατμόσφαιρα ποίησης και μελαγχολίας, ρόουντ-μούβι, πρώτη ταινία του Ιρανού σκηνοθέτη Πανάχ Πανάχι, γιου του Τζαφάρ Πανάχι, ενός από τους πιο διάσημους και σημαντικούς, υπό απαγόρευση ακόμη, σκηνοθέτες της νέας γενιάς Ιρανών σκηνοθετών.
Στη διάρκεια αυτού του κλειστοφοβικού μυστηριώδους ταξιδιού, παρακολουθούμε τα μέλη της τετραμελούς οικογένειας, της συγκρατημένης μητέρας, του με ένα πόδι στο γύψο πατέρα, του σιωπηλού 20χρονου γιου και του σκανδαλιάρη 6χρονου αδελφού (μαζί με ένα άρρωστο σκυλί), που, όπως ανακαλύπτουμε σταδιακά διασχίζουν την έρημη ιρανική ύπαιθρο, με στόχο να φτάσουν στα τουρκικά σύνορα, για να βοηθήσουν τον μεγάλο αδελφό να διαφύγει από κάποιο σίγουρα πολιτικό λόγο (που πολύ σωστά αποφεύγει να εξηγήσει) για τον οποίο καταζητείται.
Με το μελαγχολικό τόνο να ισορροπεί με το ενδιάμεσα απελευθερωτικό χιούμορ, που προσφέρει ιδιαίτερα το εξάχρονο αγοράκι (και την ξαφνική εμφάνιση ενός ποδηλατιστή), με δοσμένες με λεπτότητα, σκηνές που τονίζουν τη δυνατή, αδιάρρηκτη, έτοιμη για θυσίες, σχέση ανάμεσα στα μέλη της τόσο ωραία «δεμένης» οικογένειας, με τη ωραία χρήση της μουσικής (είτε στα τραγούδια και τις ιρανικές μπαλάντες που σιγοτραγουδάει η ήρεμη μητέρα, είτε με εκείνη της κλασικής μουσικής), με τις με μέτρο και σωστό έλεγχο τοποθετημένες αντιπαραθέσεις, με τη δραματουργική χρήση των τοπίων, ο Πανάχι φτιάχνει μια ταινία, έμμεσο αλλά εύστοχο, σχόλιο πάνω στη σύγχρονη ιρανική πραγματικότητα, που όχι μόνο τιμά τον πατέρα του αλλά δείχνει πως γεννήθηκε ένας ακόμη με δική του άποψη και έμφυτο ταλέντο Ιρανός σκηνοθέτης που έχει πολλά να μας πει.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr