Ο σκηνοθέτης παίρνει το νήμα ακριβώς εκεί που το άφησε με την "Υπηρέτρια" και μας ταξιδεύει στον κόσμο του.
Το «Oldboy» συνοδεύει τη διαδρομή του Παρκ Τσαν-Γουκ για όλη του την καριέρα. Δεκαεννέα χρόνια μετά την ταινία που τον καθιέρωσε παγκόσμια, δημιουργεί την ενδέκατή του προσπάθεια.
Η «Απόφαση Φυγής» έκανε πρεμιέρα μία εβδομάδα μετά το «Drive my Car» και ξεκάθαρα επιβεβαιώνει την άνοδο του ασιατικού Κινηματογράφου. Βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες, ταινία έναρξης στις Νύχτες Πρεμιέρας στην Αθήνα και πρόταση της Νοτίου Κορέας για την 95η τελετή των OSCARs στην κατηγορία Διεθνούς Ταινίας.
Η δράση μεταφέρεται στη Μπουσάν. Εκεί γνωρίζουμε τον πρωταγωνιστική αστυνομικό – ντεντέκτιβ που δουλεύει ασταμάτητα. Προσπαθεί να καλύψει κάποιο κενό του, που κι ο ίδιος αδυνατεί να δει καθαρά. «Παρακολουθώ υπόπτους, γιατί δεν έχω ύπνο». Tι μπορεί να τον βασανίζει; Τι μπορεί να έχει προηγηθεί; Το σκηνικό μεταφέρεται στο σπίτι του κι εκεί γνωρίζουμε τη σύζυγό του. Μοιάζει παγιδευμένος σε έναν γάμο που τον έχει ακρωτηριάσει συναισθηματικά στο πέρασμα του χρόνου, ωστόσο αρνείται να το παραδεχθεί. Μία νέα υπόθεση θα ανατρέψει τις ισορροπίες και θα ταράξει συθέμελα την καθημερινότητά του.
Ένας ηλικιωμένος άνδρας φέρεται να έχει αυτοκτονήσει. Όσο διαρκεί η έρευνα στο πλάνο μας έρχεται η γυναίκα του που σιγά σιγά κυριαρχεί στο κάδρο της αφήγησης. Φαινομενικά ξεκινάμε από ένα αστυνομικό μυστήριο, ωστόσο πολύ γρήγορο αυτό το είδος έρχεται να συναντήσει ο έρωτας. Παντρεύονται μεταξύ τους υποδειγματικά και μέχρι το φινάλε δημιουργούν ένα κράμα που κρατάει τον θεατή τεντωμένο στην καρέκλα του μπροστά στην μεγάλη οθόνη. Οι ρόλοι μπερδεύονται, ο Χάε Τζουν φέρεται έτοιμος να κάνει έκπτωση στην ηθική του. «Ήμουν τίμιος, μέχρι που δε διέλυσες». Αυτό το ρήμα είναι το κλειδί. Η συντριβή κυριαρχεί. Σαν να πρέπει να υπάρξει ο «θάνατος» λογικής και ψυχής για να ακολουθήσει η πολυπόθητη Ανάσταση.
Η Σέο Ράε έχει έρθει από την Κίνα. Είναι μία «μαύρη» χήρα με διπλή σημασία, αφενός επειδή έχει χάσει τον αγαπημένο της και αφετέρου διότι είναι μία σκοτεινή παρουσία. Η μουσική του Τσο Γιονγκ-Γουκ δένει αρμονικά με το θέαμα. Η σκηνή της καταδίωξης είναι μία από τις καλύτερες τα τελευταία χρόνια στο σινεμά. Ο έρωτας χτυπάει με τα βέλη του και δε νοιάζεται για το αποτέλεσμα. «Πέταξε το κινητό σου όσο πιο βαθιά μπορείς στη θάλασσα και μην το πεις σε κανέναν». Οι άνθρωποι όμως αρκετές φορές είναι αδύναμοι να διαχειριστούν τις καταστάσεις που προκύπτουν και να κερδίσουν τη στιγμή.
Ο Παρκ Τσαν-Γουκ έχει ταξιδέψει μία μεγάλη διαδρομή από το «Oldboy». Έχει μειώσει τη δράση και τις σκηνές βίας και φτάνει να δημιουργεί ένα έργο που κυριαρχεί το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Σε εγκλωβίζει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό σε σύγκριση με την «Υπηρέτρια» και σε οδηγεί βήμα βήμα μέχρι το φινάλε. Οι διαδοχικές ανατροπές, η λεπτή ειρωνεία, έμμεσες νύξεις προοικονομίας αποτελούν καλά κρυμμένα όπλα στη φαρέτρα του. Μία ταινία για το ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ, για όσα η δειλία δεν μας άφησε να ζήσουμε …
Μίλτος Τόσκας
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα olafaq.gr
