Η Λόρι Στρόουντ καλείται ν’ αντιμετωπίσει γι’ ακόμα μια φορά τον ψυχοπαθή δολοφόνο Μάικλ Μάγιερς σ’ αυτή την ταινία τρόμου, που αποτελεί τη δέκατη τρίτη προσθήκη στη σειρά ταινιών, η οποία ξεκίνησε με το «Η νύχτα με τις μάσκες» («Halloween») του Τζον Κάρπεντερ το 1978. Παράλληλα, πρόκειται για την ολοκλήρωση της τριλογίας του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, που συνεχίζει απευθείας από το πρωτότυπο του Κάρπεντερ και περιλαμβάνει επίσης τα «Η νύχτα με τις μάσκες» («Halloween», 2018) και «Η νύχτα με τις μάσκες 2» («Halloween Kills», 2021).
Δεν ξέρει κανείς πού ν’ αρχίσει και πού να τελειώσει με τη γενικότερη ασυναρτησία της ταινίας. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο Μάγιερς παραγκωνίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της πλοκής για χάρη ενός νεαρού μαθητευόμενου και δυνάμει διαδόχου του, τον οποίο τελικά το σενάριο αποφασίζει να ξεφορτωθεί. Επιπλέον, ενώ στο τέλος της προηγούμενης ταινίας κατέληγε ως μια υπεράνθρωπη ενσάρκωση του κακού, αψηφώντας ακόμα και τις πιο αναπότρεπτες απόπειρες εξόντωσής του, εδώ εμφανίζεται ως αποκαμωμένος ηλικιωμένος που, επίσης αδικαιολόγητα, ζει κρυμμένος από τον υπόλοιπο κόσμο.
Ο Κόρι από την πλευρά του αδικείται κατάφωρα, καθώς ενώ το σενάριο τον βάζει στην ξεκάθαρα μειονεκτική θέση του θύματος, το οποίο ο θεατής καλείται να συμπονέσει, στην πορεία τον μετατρέπει σε ανισόρροπο συνειδητό δολοφόνο, από τον οποίο επιπλέον γοητεύεται η κατά τ’ άλλα συγκροτημένη Άλισον χωρίς ίχνος αληθοφάνειας στην έλξη της προς αυτόν κι ακόμη χειρότερα στη μεταστροφή της ενάντια στη γιαγιά της, Λόρι. Υπάρχουν πολλά περισσότερα παραδείγματα, που απλώς επισφραγίζουν το γεγονός, ότι η συγκεκριμένη σειρά έχει χάσει προ πολλού τον λόγο ύπαρξής της.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr