Μια δημοφιλής γαλλίδα τηλεπαρουσιάστρια, η Φρανς ντε Μερ, που έχει βρει την ισορροπία στη ζωή της μεταξύ τηλεοπτικού στούντιο, πολεμικών ανταποκρίσεων και οικογένειας, παθαίνει σοκ όταν χτυπά με το αυτοκίνητό της ένα μεροκαματιάρη. Από εκείνη τη στιγμή και μετά αποφασίζει να αλλάξει στάση ζωής.
Η ελαφρότητα, η ματαιοδοξία και η δημαγωγία των διάσημων τηλεπερσόνων γίνονται στόχοι της ειρωνικής ματιάς του Μπρουνό Ντιμόν, ο οποίος είναι η αλήθεια πως δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοιες ταινίες. Βαριά κι ασήκωτα ήταν τα περισσότερα φιλμ στο παρελθόν του Γάλλου σκηνοθέτη («Humanite», «Flandres», «29 Φοίνικες») και ενταγμένα σε μια αυστηρά καλλιτεχνική φόρμα όπου το στιλιζάρισμα υπερίσχυε συνήθως της ιστορίας. Εδώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η σαρκαστική ματιά πάνω στην περιπέτεια της διάσημης Φρανς γίνεται εύκολα προσβάσιμη στον μέσο θεατή, καθώς οι συνθήκες μοιάζουν γνώριμες και οι χαρακτήρες οικείοι. Όμως η απειρία του Ντιμόν στο συγκεκριμένο είδος τον οδηγεί σε σκηνοθετικές αστοχίες και σε αχρείαστες επαναλήψεις (πόσες φορές να δούμε τη Φρανς που τη υποδύεται άψογα η Λεά Σεϊντού, να δίνει αυτόγραφα ή να βγάζει σέλφι με κάποια θαυμάστρια;). O Ντιμόν ποντάρει στο κλίμα αμφισημίας και στην αινιγματική προσωπικότητα της Φρανς, για να προσδώσει επιπλέον μυστήριο στην καυστική σάτιρα του. Άλλοτε τα καταφέρνει κι άλλοτε χάνει τον προσανατολισμό του. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την πονηρή ηρωίδα του που κλαίει συνέχεια στο φιλμ, προσπαθώντας να πείσει τους θαυμαστές της για την ανθρωπιά της. Εννοείται πως δεν τα καταφέρνει.