Το σκληρό, βασανιστικό πέρασμα από την εφηβική ηλικία στην ενηλικίωση ενός 17χρονου κοριτσιού, μέλος μιας μαφιόζικης οικογένειας της Καλαβρίας, αφηγείται ο ιταλικής καταγωγής Ιταλός σκηνοθέτης Γιόνας Καρπινιάρο, στην ταινία του «Για την Κιάρα».
Όπως και στην προηγούμενη ταινία του, «Η γειτονιά των ανθρώπων» (2017), όπου ένας 14χρονος Ρομά αγωνιζόταν να βρει θέση σε μια αντίξοη κοινωνία, έτσι κι εδώ, η νεαρή Κιάρα, έχοντας κάποια στιγμή ανακαλύψει το μυστικό της οικογένειας της (πως ο πατέρας είναι μέλος της καλβρέζικης μαφίας), αντιμετωπίζει την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής της: να συμβιβαστεί ή να εξεγερθεί;
Ερώτημα που πολύ έξυπνα ο Καρπινιάρο αφήνει ανοιχτό, προτιμώντας να στρέψει το ενδιαφέρον του στην καταγραφή του γεμάτου με αμέτρητα, άμεσα προβλήματα κοινωνικού περίγυρου, στον οποίο είναι αναγκασμένη να ζησει η Κιάρα. Εκείνο που καταφέρνει τελικά πάνω από όλα είναι να δώσει την φτώχεια και γενικά κοινωνική εξαθλίωση του συγκεκριμένου χώρου, όπου οι απλοί άνθρωποι για να επιβιώσουν στρέφονται στη μαφία («αυτή το λένε μαφία, εμείς το λέμε επιβίωση» θα πει κάποια στιγμή ένα από τα πρόσωπα της ταινίας).
Πέρα από την προσεγμένη, με ωραίες λεπτομέρειες ρεαλιστική αντιμετώπιση της ιστορίας από τον Καρπινιάρο (όπως εξηγεί ο Αντόνιο στην Κιάρα, όλα είναι όπως πραγματικά φαίνονται, αληθινά, τίποτα δεν είναι ψεύτικο, συγκρίνοντας τα με ένα πίνακα του Ραφαήλ), εκείνο που σε συγκινεί και σε κρατάει στην ταινία είναι η εξαιρετική ερμηνεία της νεαρής Σουάμι Ροτόλο: ξένοιαστη, χαρούμενη στην αρχή, στο σχολείο, στο γυμναστήριο, στα γενέθλια της μεγαλύτερης αδερφής της, με φόβο και απορίες, που τονίζει με το βλέμμα και τις πιο λεπτομερείς εκφράσεις όταν ο πατέρας της εξαφανίζεται, με πείσμα και επιμονή, κορίτσι πια ώριμο και ανεξάρτητο στη γιορτή των 18χρονων γενεθλίων της, όταν πια έχει ανακαλύψει και αποδεχτεί την αλήθεια – με το ερώτημα τι θα κάνει στο μέλλον, να μένει αναπάντητο μετά από την πολύ ωραία σκηνή της μύησης της στους χώρους προετοιμασίας των ναρκωτικών από τον πατέρα και τα άλλα μέλη της οικογένειας.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr