ΑΠΟΦΑΣΗ ΦΥΓΗΣ - Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ο Παρκ Τσαν-γουκ επιστρέφει μετά την “Υπηρέτρια”, μια ταινία που έχει χτίσει τέτοια φήμη που πλέον έπαψε να ορίζεται ως «ο Παρκ Τσαν-γουκ του “Oldboy”…» σε κάθε φράση. Στο ενδιάμεσο είχε γυρίσει τη μίνι σειρά “Little Drummer Girl” με την Φλόρενς Πιου στην Ακρόπολη αλλά το έντονο σκηνοθετικό του στυλ πάντα ταίριαζε καλύτερα στις πιο κλειστές αφηγήσεις του σινεμά– οι οπτικές λεπτομέρειες και οι ευρηματική κάλυψη της παραμικρής σκηνής διαλόγου, δράσης ή επεξήγησης έκαναν το “Little Drummer Girl” οπωσδήποτε απολαυστικό, όμως υπάρχει μια αίσθηση κρεσέντου στο σινεμά του κορεάτη σκηνοθέτη που είναι ανόμοια με οποιουδήποτε άλλου.

Έτσι κι εδώ. Η “Απόφαση Φυγής” ξεκινάει ως ένα γνώριμο, παλαιάς κοπής νουάρ με πινελιές ερωτισμού. Ένας ντετέκτιβ στη Μπουσάν (Παρκ Χάε-ιλ, γνώριμος από το “Memories of Murder” του Μπονγκ Τζουν-χο) υποπτεύεται την νεαρή, όμορφη, κινέζα σύζυγο ενός influencer αναβάτη ο οποίος βρίσκεται νεκρός στη βάση μιας πλαγιάς που έχει σκαρφαλώσει αμέτρητες φορές. Είναι ένα απλό ατύχημα ή πρόκειται για φόνο; Η έρευνα φέρνει στο φως πολλά στοιχεία που δείχνουν προς το δεύτερο (ο γάμος τους φαίνεται πως εμπεριείχε καταπίεση και βία απέναντί της) όμως έχει κι ένα άλλο απρόσμενο αποτέλεσμα: Ο ντετέκτιβ ερωτεύεται την βασική του ύποπτη.

Εκείνη μιλάει πάντα με ένα μετρημένο, προσεκτικό τρόπο. «Τα κορεάτικά μου είναι απλώς λειτουργικά», λέει με χαμόγελο όταν μιλάει στην αστυνομία. Είτε διέπραξε τον φόνο είτε όχι, το βέβαιο είναι πως παρουσιάζει μια περσόνα, μιλάει με προσοχή, στήνεται, εκφράζεται σα να μη θέλει να αφεθεί. Στο ρόλο η Τανγκ Γουέι, τίποτα λιγότερο από ένας θρύλος του σύγχρονου ασιατικού σινεμά (“Προσοχή Πόθος” του Ανγκ Λι, “Long Day’s Journey Into Night” του Μπι Γκαν, “Blackhat” του Μάικλ Μαν), σε ερμηνεία καριέρας, ισορροπώντας ανάμεσα σε ψέματα, σε περσόνες, στην υπολογισμένη ψυχρότητα και τον άνευ όρων συναισθηματισμό.

Ο ντετέκτιβ την παρατηρεί, κι ο Παρκ Τσαν-γουκ χρησιμοποιεί κάθε πιθανό τρικ ώστε να μετατρέψει ένα πεζό κείμενο σε ολοζώντανη οπτική και αισθητική εμπειρία. Τοποθετεί τον ερευνητή μες στους προσωπικούς χώρους της χήρας καθώς την παρακολουθεί από μακριά ή ακόμα και ηχητικά, και διαδικτυακά. Βάζει λόγια σε άλλα στόματα, αφήνει σκηνές να διαχέονται η μία στην άλλη, τοποθετεί ήχους εκεί που δεν ανήκουν. Η έρευνα οδηγεί σε μια περίπλοκη συναισθηματική κατάσταση κι αυτό αποτυπώνεται πλήρως στην οπτικοακουστική γλώσσα του φιλμ, όπου τίποτα δεν μοιάζει στέρεο, τίποτα δεν μοιάζει κυριολεκτικό, τίποτα δεν μοιάζει με την αλήθεια.

Χωρίς καθόλου να μπούμε σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες των όσων συμβαίνουν από τη μέση του φιλμ και μετά, μπορούμε πάντως να πούμε αυτό: Η στυλιστική προσέγγιση του Παρκ κορυφώνεται σε ένα καθηλωτικό κρεσέντο όπου κάθε στοιχείο της φιλμικής γλώσσας που χρησιμοποιεί ως εκείνο το σημείο, εξαπολύεται ανελέητα. Πάνω σε μια βάση παραδοσιακού φιλμ νουάρ με χιτσκοκικές νότες εμμονής και αντιγράφων, στήνει ένα συναισθηματικά σαρωτικό ρομαντικό δράμα, σμιλευμένο με θραύσματα εικόνων, ήχων και αναμνήσεων. Από τις πιο ουσιωδώς εντυπωσιακά σκηνοθετημένες ταινίες των τελευταίων χρόνων.

Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr