Με το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας και δυο βραβεία από τις Κάνες (σεναρίου και της Διεθνούς Κριτικής – FIPRESCI) μας έρχεται η ταινία Drive My Car («Να οδηγείς το αυτοκίνητο μου») του Ιάπωνα σκηνοθέτη Ριουσούκε Χαμαγκούτσι («Ιστορίες της τύχης και της φαντασίας», «Ασάκο Ι & ΙΙ). Η ταινία ξεκινά με ένα ζευγάρι, τον Καφούκου, ηθοποιό και σκηνοθέτη του θεάτρου και τη σεναριογράφο γυναίκα του, Ότο, η οποία αντλεί τις εμπνεύσεις της μέσα από τις ερωτικές στιγμές και τον οργασμό της. Η συναρπαστική ζωή τους, μέσα και έξω από τη δουλειά τους διακόπτεται όταν ο Καφούκου, ένα βράδυ, μετά που ανακαλύπτει πως η γυναίκα του τον απατούσε με ένα νεαρό ηθοποιό, τη βρίσκει νεκρή στο διαμέρισμα τους.
Στο δεύτερο μέρος της ταινίας, δυο χρόνια μετά το θάνατο της Ότο, παρακολουθούμε τον Καφούκου σε ένα ταξίδι του στη Χιροσίμα, με οδηγό του αυτοκινήτου μια νεαρή, επαγγελματία οδηγό, τη Μισάκι, να ακούει από μαγνητόφωνο την Ότο να διαβάζει σκηνές από τον «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ, έργο που ο Καφούκου ετοιμάζει να ανεβάσει, με τον εραστή της γυναίκας του στο ρόλο του Βάνια. Το θέατρο, στο πρώτο μέρος της ταινίας με το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ και στο δεύτερο, με το τσεχοφικό «Θείο Βάνια», παίζει ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας και στην προβολή των προβλημάτων και των αναζητήσεων των βασικών προσώπων, ιδιαίτερα του Καφούκου.
Η ζωή και ο θάνατος, το πένθος και οι ενοχές, καθώς και η προσφορά μιας γενιάς και το άνοιγμα του δρόμου για μια νεότερη, περνούν αρμονικά ανάμεσα από τα αποσπάσματα του έργου του Τσέχοφ στην πραγματική ζωή και τα ερωτήματα των πρωταγωνιστών, με τον Χαμαγκούτσι να συνδυάζει τέλεια τον αισθησιασμό με το θάνατο και το πένθος. Ο Χαμαγκούτσι στήνει εξαίρετες σκηνές τόσο στις καίριες συζητήσεις ανάμεσα στα πρόσωπα, πρόσωπα αρχικά φωτεινά που σταδιακά αποκαλύπτονται να έχουν μια σκοτεινή πλευρά, και στα αποσπάσματα από τις θεατρικές πρόβες (πολύ πρωτότυπη και ωραία η ιδέα να χρησιμοποιήσει μια κωφάλαλη στο ρόλο της Σόνιας), όσο και στο ταξίδι του Καφούκου και της Μισάκι στη χιονισμένη περιοχή του εξαφανισμένου από ολισθήσεις χωριό της Μισάκι, για να επισκεφτούν το καμένο από φωτιά οικογενειακό της σπίτι. Συνολικά, μια τρυφερή, δοσμένη με λεπτότητα και ξεχωριστή ομορφιά, ταινία.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr
