Μετά από μια ικανή αλλά όχι τρομερά εμπνευσμένη αναβίωση (το νέο, προ λίγων ετών “Halloween” του) κι ένα messy αλλά υποτιμημένο σίκουελ (το πολύ δυνατό περσινό “Halloween Kills”) ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν επιστρέφει με το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας αναβίωσης του κλασικού φιλμ του Τζον Κάρπεντερ. Σε αυτό το τελευταίο κεφάλαιο, ο Μάικλ Μάγιερς περιμένει πληγωμένος πια, την ώρα που η Λόρι υπόσχεται στον εαυτό της να ζήσει άφοβα πλέον τη ζωή της. Όμως το κακό βρίσκει πάντα τρόπο να αναζωογονείται και να μεταδίδεται.
Η ιδέα του Μάικλ ως ένα συμβολικό, μεταδοτικό κακό βρίσκεται εκ των πραγμάτων πίσω από αυτές τις ταινίες, από τη στιγμή που αυτή η κεντρική φιγούρα μοιάζει όχι μόνο ανίκητη, αλλά και απειλητικά μυστηριώδης. Το να έρθει αυτή η ιδέα στη βιτρίνα, στην πρώτη γραμμή της αφήγησης, μοιάζει με ξόδεμα πολύτιμου χρόνου– ακόμα κι έτσι, το αμέσως προηγούμενο σίκουελ έχει ενδιαφέρουσες επεκτάσεις να προτείνει, μιλώντας για το κοινωνικό σύνολο ως έναν βίαιο οργανισμό. Δεν λειτουργούσε απόλυτα, αλλά είχε κάτι συναρπαστικό.
Αυτή τη φορά όμως, ο Γκρίν κι ο Ντάνι ΜακΜπράιντ (μαζί του στο σενάριο) πραγματικά δεν έχουν τι άλλο να πουν. Οι ιδέες περί μετάδοσης και αναζωογόνησης της βίας όχι μόνο δεν είναι φρέσκες, αλλά αποτυπώνονται και με έναν αψυχολόγητα άτσαλο τρόπο. Ακόμα και πίσω από κάποιες ιντριγκαδόρικες ιδέες του φιλμ (η εγγονή της Λόρι να ερωτεύεται τον επικίνδυνο άντρα) δεν υπάρχει καμία οργανική ανάπτυξη ή ο οποιοσδήποτε λυρισμός της βίας και του πάθους.
Τα πάντα μοιάζουν τοποθετημένα για να περάσουμε στο επόμενο κομμάτι ώστε να ολοκληρωθεί ο τοποθέτηση του φιλμ πριν φτάσουμε στην έκρηξη βίας και αίματος της τελευταίας πράξης. (Που με τη σειρά της μοιάζει περίεργα ξεφουσκωμένη και ανήμπορη να κινηθεί.) Ένα πραγματικά άνευρο κλείσιμο για μια άνιση μοντέρνα τριλογία τρόμου από την οποία δεν έλειψαν οι ιδέες, αλλά περισσότερη η συνέπεια και η αφοσίωση στην ανάπτυξή τους.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr