Ηθοποιός σε ευτυχισμένο γάμο με την θεατρική δημιουργό σύζυγό του βλέπει τα πάντα να γυρνάνε ανάποδα. Εκείνη τώρα έχει χαθεί. Εκείνος συνεχίζει να προβάρει τα λόγια του από τις κασέτες που του έχει αφήσει πίσω. Στο πλαίσιο μιας νέας παραγωγής, θα αναγκαστεί να προσλάβει μια νεαρή σωφέρ, κι ανάμεσά τους θα δημιουργηθεί ένας ξεχωριστός δεσμός.
Ο Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι, ένας δημιουργός γνωστός μέχρι πρόσφατα μόνο εντός ενός αυστηρά σινεφιλικού κυκλώματος χάρη σε φιλμ όπως το 5ωρο “Happy Hour” ή της μαγευτικής “Διπλής Ζωής της Ασάκο”, πραγματοποίησε πέρυσι μια από τις πιο θριαμβευτικές χρονιές που θα μπορούσε να έχει ποτέ σκηνοθέτης. Δύο ταινίες του κυκλοφόρησαν ύστερα από πρεμιέρες (και αντίστοιχες βραβεύσεις) σε δύο διαφορετικά φεστιβάλ, και μία από αυτές έφτασε ως τα Όσκαρ. Όταν λέμε έφτασε στα Όσκαρ δεν εννοούμε απλώς μια τιμητική υποψηφιότητα ξενόγλωσσου φιλμ, αλλά ένα breakthrough στις μεγάλες κατηγορίες πρακτικά αδιανόητο για ένα αργό, τρίωρο γιαπωνέζικο φιλμ από έναν σκηνοθέτη ελάχιστα γνωστό στο mainstream.
Το ένα από αυτά τα φιλμ ήταν το "Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας", που ήδη συμπεριλήφθηκε στην περσινή μας λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. To άλλο, που τελικά προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου(!) κερδίζοντας εκείνο του Καλύτερου Διεθνούς Φιλμ, ήταν το “Drive My Car”, μια πανέμορφη, υπνωτιστική διασκευή μιας σύντομης ιστορίας του Χαρούκι Μουρακάμι.
Μια αληθινά υπομονετική ταινία που προσκαλεί τον θεατή να γίνει ένα με τα μοτίβα ακολουθούν –και τις ελλείψεις από τις οποίες καθορίζονται– οι κεντρικοί ήρωες. Από μια θεατρική παράσταση που μοιάζει να υπάρχει σε ένα επίπεδο πέραν του υλικού (σαν όραμα, ανάμνηση, όνειρο και συνήθεια, όλα μαζί) μέχρι τις ατελείωτες και επαναλαμβανόμενες διαδρομές με το αυτοκίνητο, μες στο οποίο τόσο οι χαρακτήρες όσο και οι ιστορίες τους δεν αποκαλύπτονται αλλά περισσότερο απλώνονται, με υπομονή και διακριτικότητα στον ζωτικό χώρο που βρίσκουν γύρω τους.
Ηθοποιοί και σκηνοθέτες, οδηγοί και επιβάτες, άνθρωποι και φαντάσματα– οι πάντες και τα πάντα βρίσκονται σε ένα στάδιο διαρκούς μετάβασης, έξω από το χρόνο και την ύλη, εκεί που η ζωή πριν και μετά τον θάνατο μοιάζουν να συνυπάρχουν. Γλυκόπικρα, μελαγχολικά, ανθρώπινα. Κι οι άνθρωποι, συνεχίζουν τις ζωές τους σε διαρκή επαφή με έναν κόσμο πνευμάτων, αλλά βρίσκοντας αποφασιστικότητα και κίνητρο στα μοτίβα και την κίνηση της απλής καθημερινότητας– πού αλλού; Ένα ελεγειακό πορτρέτο θλίψης πάνω στο πώς το παρελθόν είναι πάντοτε παρόν και ταυτόχρονα μια ανεκτίμητη εμπειρία αίθουσας, που βυθίζει τον θεατή.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr
