Ενας θεατρικός σκηνοθέτης που έχασε πρόσφατα τη γυναίκα του, δέχεται την πρόσκληση να ταξιδέψει στην πόλη της Χιροσίμα και να αναλάβει εκεί ένα ανέβασμα του τσεχοφικού «Θείου Βάνια». Μέσα από την καθημερινή του επαφή με τα μέλη του θιάσου, καθώς και με τη λιγομίλητη νεαρή γυναίκα που αναλαμβάνει χρέη οδηγού για λογαριασμό του, ο σκηνοθέτης θα κατορθώσει να διαχειριστεί την απώλεια και τη μοναξιά.

Το «Drive my Car» είναι από τις ταινίες που σκέφτεται κανείς για καιρό. Την ίδια στιγμή που είναι τόσο απλή στο σενάριό της και ράθυμη στην κινηματογράφησή της (σχεδόν 3 ώρες), βάζει τον θεατή σε εγρήγορση. Μας κάνει να αναζητούμε τις συνδέσεις που επιχειρεί ο Χαμαγκούτσι με το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ και τον «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πραγματικά θέλει να πει σε ένα δεύτερο επίπεδο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε τα έργα που πραγματεύεται, ούτε η πόλη που γυρίστηκε, ούτε ο ασφαλής χώρος απόδρασης που είναι το αυτοκίνητο κι εκεί διαδραματίζονται ουσιαστικές σκηνές του έργου.

Πώς «ησυχάζει» ο άνθρωπος από το τραύμα; Πώς απελευθερώνεται; Περιμένει, μήπως, κάποιο θαύμα; Υπομένει μια δυσβάσταχτη ζωή για να τον λυτρώσει ο θάνατος; Κρύβει τις αδυναμίες του κάτω από ένα φαινομενικά ήρεμο προσωπείο; `Η αντλεί δύναμη «σκάβοντας» πιο βαθιά μέσα στον εαυτό του; Η αλήθεια είναι ότι ο Ιάπωνας δημιουργός μάς δείχνει τη δύναμη του θεάτρου να απελευθερώνει τον άνθρωπο. Μας δείχνει τη βαθιά του επίδραση στον ανθρώπινο ψυχισμό. Ο κάθε ήρωας στην ταινία επιβιώνει ή όχι της προσωπικής του «Χιροσίμα». Κάποιοι ήρωες προχωρούν παρακάτω, καταφέρνουν να αποτινάξουν τη σκόνη απ' τα συντρίμμια και να ζήσουν συμφιλιωμένοι με τις πληγές τους, αφήνοντας πίσω τους την πυρκαγιά...Να τη δείτε έχοντας στο νου σας τουλάχιστον τις υποθέσεις των θεατρικών έργων, γιατί θα βρείτε πολλές αντιστοιχίες και θα κάνετε πολλές συγκρίσεις με τους ήρωες. Θα τους δείτε να μεταμορφώνονται υπόκωφα αλλά ουσιαστικά.

Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr