Με ξεκάθαρες οικολογικές ανησυχίες, αυτή η ταινία καταστροφής αναφέρεται στις τρομακτικές περιβαλλοντολογικές συνέπειες που έχουν προκληθεί από ρωγμές στον πυθμένα της Βόρειας θάλασσας κατά την διάρκεια των 50 χρόνων, από τη στιγμή που ανακαλύφθηκαν εκεί τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου παγκοσμίως, γεγονός που σήμανε μια περίοδο υπεράκτιας εξόρυξης η οποία αν και τρομαχτικά προσοδοφόρα, ήταν, τελικά και τρομαχτικά επικίνδυνη. Οι καταστροφές με ανθρώπινα θύματα αρχίζουν να εκδηλώνονται σιγά -σιγά μέχρι την στιγμή της ολοκληρωτικής κατάρρευσης του συστήματος.
Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της καταστροφής αρκεί να σημειώσουμε τι λέει όταν ερωτάται ο υπεύθυνος επιστήμονας (Μπιορν Φλόμπεργκ) που καλείται να βρει την λύση: «η πετρελαιοκηλίδα του Deepwater Horizon είχε το μέγεθος της Δανίας και αυτή ήταν μια πετρελαιοπηγή. Εδώ οι πετρελαιοπηγές είναι 350.» Παράλληλα με την αναζήτηση της λύσης του προβλήματος, μια «μικρότερη», ανθρώπινη ιστορία εκτυλίσσεται με βασικό πρόσωπο μια γυναίκα, χειρίστρια υποβρυχίων (Κριστίνε Κούγιατ Θορπ) που προσπαθεί να σώσει τον σύζυγό της (Χένρικ Μπιέλαντ) εργαζόμενο στην ίδια εταιρία και εγκλωβισμένο στον θαλάσσιο βυθό.
Ο σκηνοθέτης Τζον Αντρέας Αντερσον αποπειράται έναν συνδυασμό του «μεγάλου» παγκόσμιου θέματος με το μικρότερο, το ανθρωποκεντρικό και δίνει έτσι με επιτυχία το τέμπο μιας ταινίας που εν τέλει σε αφήνει με ένα σφίξιμο στην καρδιά. Ως περιεχόμενο, δομή και κατασκευή, η «Φλεγόμενη θάλασσα» δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τις μεγάλες παραγωγές «καταστροφής» του Χόλιγουντ, είτε αυτές είναι προϊόντα καθαρής μυθοπλασίας όπως το «2012», είτε είναι βασισμένες σε πραγματικά περιστατικά όπως η οικολογική καταστροφή του «Deepwater horizon». Και δεν θα πρέπει να περάσει καθόλου απαρατήρητο το ότι η παραγωγή είναι της νορβηγικής κινηματογραφικής εταιρείας Fantefilm, η οποία έχει εντρυφήσει στις ταινίες καταστροφής με εξαιρετικές ταινίες σε αυτό το είδος, όπως οι «Σεισμός» και «Κύμα».
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr