Η παιχνιώδης διάθεση του Ρούμπεν ‘Εστλουντ
Ένα κοινωνικό πείραμα μέσα σε ένα κινηματογραφικό εργαστήριο, όπου ο ερευνητής-σκηνοθέτης, απελευθερώνει κοινωνικά στερεότυπα, ταξικούς διαχωρισμούς, ερωτικές σχέσεις, πολιτικές θεωρίες, ψευδαισθήσεις και βεβαιότητες, το κλειδώνει καλά κι ύστερα αφήνει τα υλικά να αλληλοεπιδράσουν… κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει!
Αυτό ως μία πρώτη ματιά στην ταινία η οποία κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, με μία παιχνιδιάρικη διάθεση όπως αυτή την οποία εκπέμπει «Το τρίγωνο της θλίψης», του Ρούμπεν Έστλουντ. Στην πραγματικότητα βέβαια, το τελικό αποτέλεσμα μόνον προϊόν τυχαιότητας δεν αποτελεί, αφού ο σκηνοθέτης έχει μελετήσει και έχει δομήσει πολύ καλά το υλικό του, πιάνοντας το θεατή από το χέρι και οδηγώντας τον αργά-αργά μπροστά σε έναν μεγάλο καθρέφτη όπου εκεί μέσα μπορεί να δει την αντανάκλαση του κόσμου του, στον οποίο περιλαμβάνεται και η δική του εικόνα.
Ο Έστλουντ ειρωνεύεται, σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται. Λειτουργεί ως σαμποτέρ καθώς υπονομεύει τον λαμπρό ψεύτικο κόσμο, τα ανόητα στερεότυπα συμπεριφοράς, τις υποκριτικές σχέσεις, τις κοινωνικές ανισότητες και πηγαίνει μέχρι τέλους. Εκεί που μέσα από ένα τυχαίο γεγονός, το οποίο λειτουργεί ως καταλύτης, τα πάντα καταρρέουν. Έρχονται τα πάνω κάτω, το χρήμα χάνει την αξία του κι αυτό που κυριαρχεί είναι η ανθρώπινη δεξιότητα να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες.
«Τι μου λέτε, για τράπεζες, αυτορρυθμιζόμενες αγορές, κεφάλαια και μετοχές! Μπούρδες, κυρίες και κύριοι! Ο άνθρωπος δεν είναι μια ιλουστρασιόν κατασκευή αλλά ένα όν το οποίο βασίζεται στην πνευματική και τη σωματική του δύναμη. Αυτά είναι τα εφόδια απέναντι στη φύση. Όλα τα άλλα, είναι χρήσιμα, μόνον μέσα στον αφύσικο κόσμο που έχετε δημιουργήσει». Ναι, αυτά λέει ο Έστλουντ, μόνο που, ως κινηματογραφιστής, επιλέγει το δικό του τρόπο να τα πει.
Τι είναι εν τέλει «Το τρίγωνο της θλίψης»; Ένα επαναστατικό μανιφέστο το οποίο αντί για τσιτάτα χρησιμοποιεί το χιούμορ; Μια βόμβα στα θεμέλια του συστήματος, η οποία όμως όταν εκρήγνυται σκορπά χρώματα και ήχους; Μια τρυφερή ματιά στη φυλή των ανθρώπων η οποία έχει χαθεί μέσα σε μωροφιλοδοξίες και πλαστές ανάγκες; Μια αντικαπιταλιστική σάτιρα; Μήπως δεν είναι τίποτε από όλα αυτά παρά μόνον μια ταινία, που τη βλέπεις, περνάς καλά και σε βάζει να σκεφτείς;
Όποια απάντηση και να δώσουμε, θα πέσουμε μέσα. Το σίγουρο είναι πως βλέποντάς την, ένιωσα όμορφα, πέρασα καλά και χάρηκα που βρέθηκε κάποιος να με μαλώσει για τα χάλια μου, προσφέροντάς μου το λαμπερό του χαμόγελο!
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com