Μια ψυχοπαθής δολοφόνος, η οποία πάσχει από μια ασθένεια που έχει σταματήσει τη σωματική της ανάπτυξη και την κάνει να μοιάζει με παιδί, δραπετεύει από την κλινική που φιλοξενείται και προσποιείται τη χαμένη κόρη μιας αμερικανικής οικογένειας.
Ταινία τρόμου, που αποτελεί prequel του «Το ορφανό» («Orphan», Τζάουμε Κολέτ- Σέρα, 2009). Τόσο ασυνεπής εσωτερικά κι αναληθοφανής, ώστε καταντάει εκνευριστική. Από το εξαρχής συζητήσιμης πειστικότητας σεναριακό τέχνασμα που επιτρέπει την επανεμφάνιση της κατά 13 χρόνια μεγαλύτερης πλέον πρωταγωνίστριας Φέρμαν, στην ευκολία με την οποία η Λίνα όχι μόνο ξεγελάει τις αρχές και διαφεύγει τη σύλληψη στην πατρίδα της, αλλά καταφέρνει να περάσει και στις υπόλοιπες χώρες, μέχρι την απλοϊκότητα με την οποία το σενάριο χειρίζεται τα εξεζητημένα κίνητρα και την αντίληψη των χαρακτήρων.
Κι επειδή ο χαρακτήρας των ταινιών, όπως και των ανθρώπων, βρίσκεται στις λεπτομέρειες, μπορεί κανείς να εντοπίσει την κακοτεχνία της ταινίας όπως αντανακλάται στο εικαστικό της γούστο και συγκεκριμένα στην κιτς τεχνοτροπία, που κατά την πλοκή είναι ικανή να χρήσει τον Άλεν διάσημο και πλούσιο ζωγράφο.
Νίκος Τσαγκαράκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα patris.gr